Waarom je in de bergen niet té comfortabel moet worden

Maandag las je in het begin van Joe Mackies verhaal over zijn ervaringen tijdens een trailrunning-clinic van Arc'teryx Alpine Academy. Joe spreekt van de 'mooiste trailrun-ervaring van zijn leven'. Je valt nu in het verhaal op de ochtend van de tweede dag:

...en als die vroege nachten overgaan in vroege ochtenden, verzamelen we ons opnieuw in de kilte net na zonsopgang. De hemel boven ons kleurt in steeds diepere tinten blauw – een teken dat de zon zich achter de bergen aan het klaarmaken is. De geur van koffie en gespannen verwachtingen hangt in de heldere berglucht.

We schuifelen de minibus in die ons Chamonix uit voert, door de Mont Blanctunnel naar Courmayeur aan de Italiaanse kant van de berg. Tassen worden neergezet, bidons gevuld, laagjes kleding afgepeld en zonnebrand rijkelijk aangebracht. Dan beginnen we te joggen door de ansichtkaartachtige straatjes van het oude centrum van Courmayeur. Al snel verdwijnen de gebouwen uit beeld en vinden we een ontspannen ritme op een geleidelijk stijgend bospad. De lucht is nog aangenaam koel, de bomen bieden schaduw tegen de zon, en de inspanning voelt nog beheersbaar – mede dankzij het besef dat de écht pittige kilometers nog moeten komen.

We steken een rivier over, die onder de brug door raast met de tomeloze energie van het smeltwater uit de Alpen in de zomer. Zodra het pad smaller en steiler wordt, zie ik een bord dat bevestigt dat we ons op de Tour du Mont Blanc-wandelroute bevinden – hetzelfde parcours als de UTMB. We bewegen in een enkel spoor, afwisselend stevig doorstappend en langzaam hardlopend terwijl de helling toeneemt. Ons tempo is nét hoog genoeg om de enkele wandelaars die voor ons zijn vertrokken in te halen. Hagen loopt voorop, kletst ontspannen over de route die nog voor ons ligt en schat ondertussen subtiel het niveau van de groep in. Terwijl ik vlak achter hem loop, valt het me op dat zijn kuiten eruitzien alsof ze gevormd zijn door dezelfde monumentale krachten die ook de Alpen hebben geboetseerd. Een uitstekend uithangbord voor wat tientallen jaren berglopen met je kuitspier kunnen doen.

Martin Kern bevindt zich ergens in het midden van de groep. Hij praat vrolijk mee, straalt rust uit met een ontspannen glimlach, en beweegt zich met die vloeiende, moeiteloze souplesse waar we allemaal van dromen. Mijn longen zijn vooral druk met het binnenhalen van zuurstofarme berglucht om mijn benen aan te blijven drijven, maar ik weet er toch een vraag uit te persen over klimtechniek. 'Als je geen stokken hebt, gebruik dan je armen om jezelf voort te stuwen en momentum te creëren door de zwaai', zegt hij. Ik ben me ervan bewust dat we dit niet in het tempo doen dat hij gewend is, maar hij stelt me gerust: zelfs de toplopers in de UTMB wandelen de steilste stukken. Wel raadt hij aan om niet té comfortabel te raken in wandelmodus. 'Probeer het wandelen af en toe te onderbreken door stukken omhoog te hardlopen – vooral waar het pad minder steil of minder technisch is', zegt hij. 'Dat verandert de belasting op je lichaam, spreekt andere spiergroepen aan en helpt je om soepel te blijven. Mentaal doorbreekt het de inspanning en houd je je hoofd fris… en als je dan weer gaat wandelen, ben je zó blij dat je mag wandelen!'

© Lea Kurth

Dat laatste kan ik direct beamen. Maar wat als het écht steil wordt? 'Leg dan je handen op je bovenbenen voor extra steun', adviseert hij. 'Niet op je heupen of onderrug – dat zorgt voor te veel druk en kan pijn veroorzaken.'

Door het dichte bos om ons heen is het lastig om echt een goed idee te krijgen van hoeveel hoogtemeters we inmiddels hebben gepakt. Het zicht is beperkt tot kleine openingen tussen het groen. Maar dan klimt het pad uit de bomen en worden we ineens getrakteerd op het volledige panorama – terugkijkend naar Courmayeur, met de top van de Aiguille des Glaciers in het westen en de Mont Blanc in het noorden.

Volg je Runner's World al op Instagram, TikTok, Strava en Facebook?