Muriel Filliers (43) uit Maastricht volbracht de afgelopen week The Track Australië, een ultrarace met de bijnaam: ‘the longest footrace in the world’. Bij The Track moet je volledig zelf voorzienend in 10 dagen 520 kilometer afleggen over zandpaden en single tracks. De adembenemende route loopt van Alice Springs dwars door de Australische Outback naar een van de bekendste toeristische trekpleisters van het land: Ayers Rock, de reusachtige rotsformatie in het midden van het land. Het werd een race die veel meer was dan alleen hardlopen.

Eerste marathon smaakte naar meer

‘Ik ben relatief laat begonnen met hardlopen. Corona betekende voor mij het startsein. Mijn eerste marathon 4 jaar terug smaakte naar meer, ik was benieuwd wat ik nog meer kon. Omdat ik graag de connectie met de natuur maakte ben ik via diverse lokale trails de Halve Marathon des Sables gaan lopen. Met succes. Een jaar later finishte ik de Desert Ultra van 250 kilometer in Namibië. Daarna wilde ik nog meer mijn grenzen opzoeken en besloot me in te schrijven voor The Track.’

Op jezelf aangewezen

Bij The Track zijn de deelnemers helemaal op zichzelf aangewezen, wie tijdens de 10-daagse race van buitenaf hulp aanneemt of de dagelijkse cutoff tijd niet haalt ligt uit de race. De organisatie zorgt per dag alleen voor 8 tot 10 liter water en een tent om te slapen. De rest moeten de deelnemers allemaal zelf meedragen op hun avontuur. ‘Die voorbereiding neemt een hoop tijd in beslag, het is een hele planning want je moet alles meedragen in je expeditie. Eerst zijn er de verplichte dingen als een reddingsdeken, slaapzak, kookstel, EHBO kit en aanmaakblokjes en dan heb je ook nog voeding bij je voor 5 hele dagen. De organisatie geeft aan dat die voeding minimaal 2000 calorieën per dag moeten bevatten terwijl ik er op sommige dagen wel 4500 verbruikte. Bij The Track gaat het minder om tijd en veel meer om het voltooien van elke etappe binnen de cut off tijd. Ik heb daarom vooraf veel en lang getraind op lopen met vermoeide benen in duurzone 2.’

Het parcours

Het parcours kende dagelijkse etappes van 30 tot wel 137 kilometer, die langste etappe stond de laatste dag van het avontuur op de agenda. Na elke etappe werd er een bivak opgebouwd met tentjes waarin de deelnemers konden uitrusten voor de volgende uitdaging de dag erop. ‘Het parcours was prachtig maar zwaar. De temperatuur was overdag met volle zon en veel wind ongeveer 24 graden, in de nachten dook die temperatuur een paar keer onder het vriespunt. De zonsopkomsten en ondergangen waren echt episch mooi net als de nachtelijke sterrenhemel. De Franse organisatie had speciale permissie om door Aboriginalgebied te lopen en je komt dan op paadjes waar bijna nooit iemand komt.’

Belangrijke hulpmiddelen

Een van de meest belangrijke hulpmiddelen die de Belgische bij zich droeg was een horloge. Het horloge gaf haar het besef hoelang en hoeveel ze liep en zo kon ze haar watergebruik monitoren. Ook voor dat horloge moest ze een powerbank meenemen. ‘In deze meerdaagse ultrawedstrijden kun je je niet verbergen, alles wordt na verloop van tijd heel authentiek en rauw. Ik bekeek de Ultra als een olifant die je stukje voor stukje opeet gedurende de etappes. Met elke dag een ultra hardlopen past je lichaam zich aan, dat is geweldig om te zien en te voelen. Na dag 4 wordt het een mentaal spel en daar heb ik me goed in getraind. Tot de laatste dag ging alles goed. Ik deed alles op routine, haalde elke dag de cut off tijd en lag in het klassement 2^e in de vrouwenwedstrijd, net achter Tomomi Bitoh, een Japanse professionele loopster. De eerste 8 etappes waren per dag 31 tot 66 kilometer. De laatste etappe was 137 kilometer lang en ging dus ook door de nacht. De eerste 75 kilometer waren geen probleem, daarna gingen we de koude nacht in op een route over asfalt. Na 9 dagen en bijna 500 kilometer sloeg, ondanks het feit dat ik alle beschikbare kleding had aangedaan, de kou toe op mijn lichaam. Gelukkig liep ik op dat moment samen met een Noorse loper die veel ervaring had met lopen in de kou. Zijn tips hebben me geholpen de laatste tientallen kilometers te overwinnen en plots was daar de finish. Die finish was gemaakt bij de lichtinstallatie Field of Light vlakbij de Icoon van Australië, Ayers Rock. Daar kregen we voor het eerst in 10 dagen weer een stoel en een warm bakje thee. Nadat iedereen binnen was gingen we naar het hotel voor een eerste douche.’

Filliers is heel tevreden over haar resultaat: ‘Je bent tijdens The Track 10 dagen helemaal op jezelf aangewezen, je hebt geen enkele connectie met de buitenwereld en zelfs de deskundige organisatie houdt afstand tot de deelnemers. Het is bizar wat een lichaam kan. Ik heb iets volbracht wat je tevoren niet kunt beseffen, een race van 520 kilometer door de prachtige maar zware outback van Australië.’

Volg je Runner's World al op Instagram, TikTok, Strava en Facebook?