Waarom iedereen huilt op marathondag – lopers én publiek

Marathons zijn een smeltkroes van emoties. Dat geldt vooral voor de grote, zoals die van New York. Of je daar nu meeliep, of aan het kijken was: je was niet de enige die zich extra emotioneel voelde. Die spontane behoefte om te huilen lijkt soms zomaar uit de lucht te komen vallen, maar dat is dus niet het geval.

Waarom iedereen huilt bij een marathon

‘Huilen is een gezonde emotionele reactie op je verdrietig, overweldigd of zelfs gelukkig voelen’, zegt Angie Fifer, sportpsycholoog. Zelf heeft ze veel gehuild aan de finish van haar eigen races – waaronder Ironmans en ultramarathons. ‘Ik was zo blij dat ik na al die uren afzien eindelijk kon stoppen.’ Haar tranen wellen ook op aan de zijlijn, als ze kijkt naar andere duursporters.

Huilen als je deelneemt aan de marathon lijkt logischer: ‘De voorbereiding op een marathon, en de afronding van dat maandenlange proces op de dag van de race, raakt veel verschillende gebieden van je leven,’ zegt Fifer. Het gaat ten koste van tijd voor je familie, je gaat vroeger naar bed en staat misschien ook vroeger op. Je laat leuke sociale gebeurtenissen aan je voorbij gaan en gaat anders, bewuster om met voeding en drinken. ‘En in de marathon komen al die uren training en alle andere opofferingen die zijn gedaan samen. Maandenlang stapelde dat zich op en dan is daar eindelijk het moment van een intense emotionele verlossing.’

Train jij voor je eerste marathon lopen? Way to go!

SCOOR HIER EEN TRAININGSSCHEMA OM JE IN 12 WEKEN KLAAR TE STOMEN VOOR DE MARATHON

Wil jij graag een snellere marathon lopen?

SCOOR HIER JE TRAININGSSCHEMA OM JE SNELSTE MARATHON TE LOPEN

In tranen uitbarsten

Zevenvoudig marathonloper Emily Abbate, 30, herkent zich hierin. Ze liep in New York de snelste van de zeven marathons die ze uitliep. Bij de finish barstte ze in tranen uit.

‘Over die finishlijn komen is zoveel meer dan de afsluiting van een zware, inspannende dag’, zegt Abbate, zich herinnerend van hoe ver ze is gekomen: in 2007 kon ze nog geen kilometer hardlopen zonder de neiging om over te geven. ‘Het laat zien hoe iemand met toewijding en hard werken iets groots kan bereiken.’

De kracht van het publiek

Pia Tempongko, 36, liep haar derde marathon. Bij haar kwamen ver voor de finish in Central Park de tranen op. Halverwege de race werd ze overmand door teleurstelling. Ze kreeg al snel na de start last van haar knie en werd gedwongen het hardlopen af te wisselen met wandelen. De pijnlijke knie hield ze over aan de marathon van Berlijn, die ze twee en halve maand voor deze marathon liep. In New York ging het mis bij het 18 km-punt. ‘Ik had zoveel pijn’, zegt ze.

In eerste instantie kon ze de tranen nog enigszins inhouden. De sluizen gingen helemaal open rond de 33 km, waar meer publiek langs de kant onvermoeibaar bezig was met aanmoedigen, schreeuwen en applaudisseren. Dat was het moment waarop ze overging tot wat ze zelf ‘lelijk huilen’ noemt. ‘Ik was zo overweldigd door emoties’, zegt ze. ‘Al die mensen geloofden in mij terwijl ik alleen maar aan mezelf liep te twijfelen.’

Tempongko haalde ondanks alles de finish, in 4:08!

Niet iederee huilt

Niet iedereen loopt snotterend over finish. ‘Je moet niet denken dat mensen die een race met droge ogen voltooien arrogant of zielloos zijn,’ zegt Fifer. ‘Lopers die niet huilen hebben niet minder geïnvesteerd en zijn niet minder overweldigd of enthousiast. Ze reageren er anders op, op hun manier.’

Sommige trainers houden hun lopers voor dat ze hun gevoelens beter terzijde kunnen schuiven tijdens de wedstrijd. Jes Woods, een clubcoach en zelf ultramarathonloper, vertelt haar hardlopers om ‘al die energie en emotie als brandstof te gebruiken tot de finish’.

En de mensen langs de kant?

Er zijn tal van redenen waarom je langs het parcours een brok in je keel zou kunnen krijgen. Het kan zijn dat je de pijn van een hardloper kunt voelen, ook al heb je zelf geen hardloopschoenen aan. Je beseft hoe de ander zich moet voelen. ‘Kijken hoe anderen hun doelen bereiken of aan het worstelen zijn om die te behalen, kan een emotionele reactie teweegbrengen,’ zegt Fifer, ‘vooral als het om iemand gaat die je kent en om wie je geeft.’

Huilen terwijl je naar anderen kijkt kan voortkomen uit diepere gevoelens. ‘Kijken naar een race kan je er pijnlijk aan herinneren dat jij misschien niet bezig bent geweest met dingen opzij zetten, dat je het hebt laten versloffen en dat het jou niet gelukt is om een doel na te streven’, zegt Fifer. En dan is er, ten slotte, het lopen zelf. ‘Het is zo'n mooie sport, soms kan het kijken naar een lichaam in beweging een emotionele reactie oproepen.’