Bekentenissen van Annemerel de Jongh (6)

Op 17 september schreef ik voor Runner’s World een heel andere blog dan ik de hele zomer voor ogen had. Vijftien weken lang trainde ik als topatleet, op de eerste dag van de zestiende en laatste week van mijn project kreeg ik het slechtnieuwsbericht, een stressfractuur in mijn tweede middenvoetsbeentje strooide roet in mijn marathonplannen. Het voelde alsof de wereld onder mijn voeten vandaan getrokken werd.

Gelukkig kon ik de knop al snel omzetten, ik was vastberaden om ergens in 2018 nog fit aan de start van een marathon te staan. Maar eerst was het tijd om te herstellen als een topatleet.

De vier weken dat ik niet mocht hardlopen waren de langste van 2018. Of nou ja, die eerste twee gingen nog redelijk snel. Ik spendeerde zes dagen in Málaga, ging een weekendje naar Rome. Maar toen ik na dat weekendje in Rome (met extra pasta en ijsjeskilo’s) thuiskwam, was ik er toch echt wel klaar mee, dat niet hardlopen. Als ik op mijn ElliptiGO door de duinen raasde en hardlopers tegen kwam, voelde ik een steek van jaloezie. Toen ik mijn trainingsmaatjes aanmoedigde tijdens een hardloopwedstrijd in de buurt, dacht ik ‘hoe lang duurt het in vredesnaam totdat ik weer op mijn oude niveau ben’. Ik onderhield mijn conditie met ElliptiGO en fietstrainingen. Ik trainde twee keer per week in het krachthonk. Maar of dit genoeg was om alles dat ik deze zomer had opgebouwd niet kwijt te raken, dat wist ik niet.

Na vier weken mocht ik eindelijk weer beginnen met opbouwen. Heel voorzichtig liep ik 400 metertjes op de baan. De eerste bocht was nog wat onwennig, maar al snel vond ik mijn ritme terug. Ik nam mezelf voor nooit meer te klagen tijdens trainingen. Je beseft pas hoe bevoorrecht je bent dat je kunt hardlopen, op het moment dat je dat een tijdje niet kunt.

Ik was net tweeënhalve week bezig met opbouwen toen ik naar Italië vertrok voor een weekje trainen op locatie. Op de eerste dag liep ik meteen een halve marathon als duurloop. Mijn voet gaf geen reactie. Ik was in extase. Twee weken later liep ik de marathon van New York als duurloop. Met een instelling van: ‘ik kan uitstappen wanneer ik wil, het gaat niet om de medaille maar om de kilometers’ stond ik super relaxt aan de start. Ik liep 35 kilometer zonder vermoeide benen, had de laatste 7 kilometer wel wat zware benen, maar hé, 42,195 kilometer is ook niet niets. In 3.29.43 kwam ik over de finish, slechts drie minuten boven mijn PR.

Vanaf dat moment had ik nog vijf weken tot de Málaga Marathon, mijn nieuwe doel. Ik vond het wel een mooi idee, op 16 september, toen ik eigenlijk de marathon in Berlijn had moeten lopen, zat ik in een stadion in Málaga om mijn vriend aan te moedigen. Nu waren de rollen omgedraaid en fietste Arthur van hot naar her om mij bij te kunnen staan. 300 van de 42195 meter gingen zelfs door het stadion waar ik me op die bewuste zondag in september bevond.

Mijn voorbereiding was uiteindelijk niet zoals ik gehoopt had. Op het moment dat ik de opbouwfase verliet had ik nog maar twee weken voordat ik alweer over moest naar de taperfase. De snelheid die ik afgelopen zomer had voelde ik niet, maar ik liep wel pijnvrij en ik weet van mezelf dat ik er alles aan gedaan heb om zo goed mogelijk aan de start te verschijnen. En ik dacht aan Susan Krumins, die met een voorbereiding van een dag of honderd tweede werd tijdens de EK in Berlijn afgelopen zomer.

Het lopen van die marathon, de kers op de taart, bleek uiteindelijk slechts bijzaak. Ja, ik liep hem in een tijd van 3.15.03, een PR van bijna 12 minuten. Maar wat me het meest is bijgebleven, waar ik het meest trots op ben, zijn de trainingen waarin ik het zwaar had en waarin ik toch doorging. Alle mooie momenten die ik afgelopen zomer met mijn teamgenoten beleefde, de manier waarop ik met mijn blessure ben omgegaan. Die marathon was uiteindelijk 1.32:52 (de eerste helft) op mijn hoeden zijn van wat er nog ging komen en 1.42:11 (de tweede halve) keihard afzien. Ook op die tweede helft ben ik trots, dat ik door ben gelopen terwijl iedere vezel in mijn lichaam schreeuwde om de handdoek in de ring te lopen. Maar op die positieve split ben ik dat natuurlijk eigenlijk helemaal niet.

Of Trainen als een Topatleet een vervolg krijgt? Zeer zeker. Niet in boekvorm (waarschijnlijk), maar wel in mijn leven. Het trainen naar een doel heeft me veel meer gebracht dan dat nieuwe marathon PR. Ik ben gelukkiger dan ik me kan herinneren. Ik zit beter in mijn vel dan ooit. Deze manier van leven voelt voor mij niet als een opoffering, het voelt als iets dat op mijn lijf is geschreven.

Over mijn project schreef ik het boek Trainen als een Topatleet, dit boek ligt sinds deze week in de winkel. Ik deel niet alleen mijn eigen verhalen, maar deel ook praktische tips van mijn experts die jij wellicht ook in je trainingen en wedstrijden toe kunt passen.

Bestel nu: 6 x Runner's World inclusief het boek 'Trainen als een topatleet' voor maar € 25!

Bekijk deze actie