Column: Die heuvel buiten Heerlen

De schouwburg van Heerlen ligt aan de rand van het centrum van die stad. — En dat centrum is vooralsnog niet de meest sfeervolle plek: twee winkelcentra, nogal wat hoogbouw met een jaren zeventig-uitstraling en hier en daar leegstand. Positief hergeformuleerd: het is een van de laatste mooie herfstdagen, vanavond mag ik de schouwburg bespelen met Beeldenstorm, mijn oudejaarsvoorstelling. En ik heb voldoende tijd om ver buiten het centrum een soort herstelduurloop te lopen. Gisteren in Venlo werd het zomaar twintig kilometer. Dus iets van herstel lijkt op zijn plek.

Lees ook: 9 tips voor een beter herstelplan

Ruim tien minuten later loop ik vanuit de wijk Heelerhei op een graspad langs een miniem riviertje, weer wat later vind ik een heuvel. Ik had verwacht op de Brunssummerheide uit te komen, maar omdat ik volledig gps-loos loop verras ik mezelf wel vaker. Je mag het ook verdwalen noemen. Het pad stijgt langzaam, steeds wat linksom, om maar tegen die heuvel aangeplakt te blijven. Ik vraag me af of ik uiteindelijk op die heuvel terecht ga komen die zo’n mooi uitzicht over het Pinkpopterrein geeft. Maar bedenk iets later dat dat echt een kilometer of tien verderop ligt. Toch denk ik aan al die keren dat ik vanuit de backstage van dat festival (waar ik mijn televisiewerk deed) vertrok voor mijn dagelijkse duurloop. En die ene keer dat net toen mijn favoriete Ierse band The Frames aan kwam lopen, die riepen dat ze over twee uur on stage gingen en of ik wel op tijd terug zou zijn… (sure!)

Zomaar wat milde hindernissen: elke 150 meter ligt een dunne boomstam dwars over het pad. Tijdens mijn eerste hupje denk ik dat een moutainbike-hater al die moeite heeft gedaan. Een hupje later realiseer ik me dat het ook een mountainbike-trainingsparcoursje kan zijn.

Na weer een kwartier of zo, steeds linksom, soms omhoog, soms pittig naar beneden, denk ik dat ik mijn route begin door te krijgen: er lopen drie paden rondom deze heuvel, op drie verschillende hoogtes. En als je creatief bent, en de benen niet te moe, levert dat een afwisselende duurloop op. Herstel, nader te bepalen. Opeens nog een herinnering: 27 jaar geleden deed ik een van mijn eerste tv-klussen. Vanuit Vredenburg, Utrecht. Finale van Kunstbende, jong talent all over the place, en ik als presentator, interviewer, vliegende reporter. Van de begane grond naar de tweede verdieping, snel van achter het podium op de eerste verdieping naar de derde en vice versa. De regisseur zei geregeld: goed dat je een hardloper bent! Wat dat betreft is er weinig veranderd, op mijn heuvel hier buiten Heerlen.

Tekst: Dolf Jansen

Deze column stond eerder in Runner's World december 2018. Wil je meer columns van Dolf lezen? Klik dan hier.

Wil jij twee keer per week de beste looptips, motiverende artikelen en fijne winacties ontvangen? Schrijf je dan nu in voor onze nieuwsbrief!