Column: Zonnegroet & praying frog

Column: Zonnegroet & praying frog

Ik maak langzame, grote, diepe stappen – hoge knie-inzet, achterste knie bijna naar de grond - met mijn armen perfect gestrekt boven mijn hoofd. Mijn handen torsen een (echt niet zo zwaar) gewicht, maar de combinatie van houding, stap, gewicht en inspanningen laat mijn ademhaling wel steeds zwaarder worden. Iets verderop traint een jonge Ajacied zich na een blessure terug in de selectie, ik zie twee voormalig tophockeysters, een paralympisch atleet, een (ik denk middengewicht) bokser. Iedereen in de grote lichte ruimte is keihard fysiek aan het werk. En ik doe wat ik kan.

Iedereen die mij kent - zeker fysiek - weet dat ik het niet van mijn kracht en spierbundels moet hebben, en toch: in de reis die ik op social media #roadtoBerlin noem leek het mijn fysio en haar collega’s van het grootste belang dat ik specifieke krachttraining ging doen. Dus dat doe ik.

Twee keer per week in deze ruimte, vier keer per week op mijn matje, waar ik dat ook maar leg. Theaterkleedkamer, tuin, soms zelfs gewoon in mijn woonkamer. De genoemde fysio - om juridische redenen zal ik haar Kirsten noemen - kijkt naar me, en ziet alles. Alles. Of ik mijn knie hoog maar niet te hoog inzet, of mijn balans voldoende is, of ik mijn bil- en buikspieren wel echt aanspan, de stand van mijn bekken, de bovengenoemde ‘perfecte strek’ van mijn armen boven mijn schouders. En blijven ademen is ook van belang. Al die minimale details beïnvloeden mijn loopbeweging, elke toename van kracht op specifieke plekken vermindert mijn kans op blessure (of ‘pijntjes’, zelfs), alles wat ik hier doe maakt de kans groter dat deze man van 56 op 29 september soepel over het Berlijnse asfalt draaft. En dan na 38 kilometer ook nog in een tempo dat ergens tussen ‘goed en ik kan echt niet harder maar het is hard genoeg’ inzit. In het uur doe ik natuurlijk ook dingen als de zonnegroet, de leg lower, de praying frog, hip extensions (cable), hamstring curls, leg presses en leg curls, waarna ik me begeef op machines als de Roman chair(martelwerktuig uit de derde eeuw?!), de abduction machine, dito voor de adduction, en natuurlijk de multi hip machine(dat klinkt dan weer als een disco-orkest uit de late jaren zeventig). Na iets van prijzende woorden van Kirsten (meestal) en een ruime protein-shake (altijd) verlaat ik met een grote grijns de ruimte. Die #roadtoBerlin, ik doe er alles aan, en meer kun je niet doen.

Deze column stond eerder in ons zomernummer. Wil je meer columns van Dolf lezen? Klik dan hier.