Mythische Runs: De Halve Marathon van Angkor Wat

In de verstikkende dageraadhitte op de dag van de race, onze kelen al naar water snakkend, stromelden mijn echtgenoot en ik op onze hardloopschoenen door de drukke straten van Siem Reap. Toen we in onze wachtende tuktuk klommen, draaide mijn maag zich om terwijl ik er een banaan in propte. Normaal ben ik op een race dag een beetje zenuwachtig. Maar toen onze chauffeur vakkundig door de drukke straten navigeerde, voelde ik me vreemd comfortabel terwijl de bekende golf warme lucht over mijn gezicht stroomde. Het was nog donker op web naar het Angkor Archaeological Park, dat enkele van de spectaculairste ruïnes ter wereld huisvest, een collectie tempels die in de loop der eeuwen werden gebouwd, de oudste daterend van de 9^de eeuw. Angkor was ooit de grootste stad ter wereld en had op zijn hoogtepunt naar schatting meer dan een miljoen inwoners.

Toerisme

Angkor werd grotendeels met rust gelaten tijdens de decennia van het wrede Khmer Kougeregime en de jaren die volgden, maar is sindsdien ten prooi gevallen aan het toerisme. De ooit slapende stad Siem Reap is nu een bruisende regionale uitvalsbasis. Elke ochtend verzamelen zich honderden mensen bij de grootste tempel voor de zonsopkomst. Het complex trekt zo’n twee miljoen bezoekers per jaar.

Ontmoedigende stop

Op de dag dat mijn man Joe en ik Angkor voor de eerste keer bezochten, waren de straten verstoken van toeristen. In plaats daarvan waren ze vol met auto’s en tuktuks die lopers uit de hele wereld naar de start van de 22^ste Angkor Wat International Half Marathon brachten. Ruim voordat we de toegang tot de tempels bereikten, maakte onze tuktuk echter een ontmoedigende stop. Onze lachende chauffeur draaide zich om en verzekerde ons dat het nog maar een paar minuten was en we ons geen zorgen hoefden te maken. Maar Joe en ik hadden genoeg tijd in de Derde Wereld doorgebracht om beter te weten. We waren slechts een van tientallen voertuigen die zich naar de smalle poort probeerden te wringen. Laten we zeggen dat deze race een verrassend ontspannen benadering van details als deze kent.

We besloten in plaats daarvan onze race vroeg te beginnen en de rest van het stuk als warming-up te rennen. Daar ving ik mijn eerste glimp op van de tempels, groots en trots, hoewel jonge wurgvijgen van de omringde jungle ze dreigden te overwoekeren.

Moeilijk om niet te stoppen en staren

Tussen de dichte boomtoppen zijn het solitaire herinneringen aan vervlogen tijden. ‘Ik kan niet geloven dat we hier een race lopen’, zei Joe zachtjes naast me. Het was moeilijk om niet te stoppen en te staren, maar de klokte tikte af naar de starttijd.

Tegen de tijd dat we bij de start aankwamen, zweetten we als otters. De zon was nog niet eens opgekomen, maar we wisten al dat dit een van de heetste races ging worden waaraan we ooit hadden deelgenomen. Minuten werden uren en nog steeds geen start. We keken bezorgd hoe de zon steeds hoger kwam te staan, wetend hoe snel de temperatuur ermee zou stijgen.

Het startschot

Twee volle uren later klonk het startschot. Ik heb altijd van de eerste momenten van een race gehouden: de overenthousiaste lopers die elkaar proberen te passeren voor een paar extra seconden, de hitte van zo veel lichamen dicht opeen, de kick om niet te weten hoe de race, of dag, zou eindigen.

Terwijl de route ons langs de eerste tempels leidde, keken we onze ogen uit bij de uitgestrektheid en complexiteit. Ongelofelijk grote steenblokken balanceerden boven op elkaar, alle met verhalen vertellende inscripties. OP een doorgang die gewoonlijk met toeristen, tuktuks en tourbussen verstopt was, zagen we deze bezienswaardigheden met slechts een paar andere lopers tegelijk. Het gaf de tempels een sereniteit die maar weinig mensen ervaren, wat ik helemaal besefte toen i ze een paar dagen later samen met een horde toeristen bezocht. Ergens in dei eerste kilometers begreep ik dat het drukkende gevoel in mijn borst niet alleen van de inspanning was, maar ook door de onderdompeling in de verbluffende architectuur en geschiedenis. Lopers pauzeerden voor selfies – dit was geen competitieve groep.

Lokale toeschouwers

Na ongeveer een uur gingen de straten weer open voor het publiek. Terwijl een deel van de sereniteit verloren was gegaan, stonden de bermen nu vol met lokale toeschouwers. Sommige keken gewoon vanuit de schaduw van een boom, anderen stonden hard te lachten (meer om dan naar ons). Lokale kinderen renden mee voor high fives. Tegen het einde waren de straten omzoomd door buitenlanders zoals wij, juichend in allerlei talen. Ik had het nodig ik worstelde op dit punt, kon nauwelijks meer mijn ene voet voor de andere zetten. Normaal ben ik een behoorlijke sterke finisher. Door de verzengende hitte en vochtigheid had ik mijn grenzen echter bereikt.

De finish

Toen kwam die bekende eindspurt. Ik passeerde lopers die naar het eind hobbelden, langs meer hoge tempels, en ging toen over de streep. En dat was het – geen walk-off, geen menigte vrijwilligers die appels of water uitdeelden, alleen een snelle overhandiging van een medaille en we stonden weer tussen het alomtegenwoordige verkeer. Ondanks de overwegende vlakke wegen, voelde de koers door de tuktuks, het verkeer, de toeristen en de hitte veel langer dan 21 km. Toch stonden Joe en ik daar aan het eind, doelloos dwalend door de menigte, nieuwe vrienden makend uit de hele wereld en zonder de wens ergens anders te zijn dan dat we nu waren. Afgezien misschien van terug gaan naar de ruïnes en nog een paar verkennen.

Benieuwd naar meer verhalen zoals deze? Koop dan nu het boek: Mythische Runs in de Wereld.

Wil jij twee keer per week de beste looptips, motiverende artikelen en fijne winacties ontvangen? Schrijf je dan nu in voor onze nieuwsbrief!