Loopverhalen in tijden van corona

Hardloopkwartet Frank van der Endt, Maarten Rijssenbeek, Paul Pruimboom en Rutger Kleemans vormt een hechte vriendengroep en finishte vanaf 2011 nationale en internationale marathons en ultraruns. Momenteel traint de groep voor de sensationele Balicoast2coastrunexperience, die in juli zou moeten plaatsvinden.

Hardlopen op anderhalve meter afstand

Op 9 maart 2020 finishten zij, samen met tienduizenden andere renners, de CPC-Loop Den Haag. Deze run was onderdeel van hun training voor de inmiddels afgelaste marathon van Rotterdam. Nog geen week later is, in de strijd om het coronavirus te beteugelen, ‘social distancing’ voorlopig de norm in Nederland. De regels van de intelligente lockdown gelden uiteraard ook voor hardlopers. Er mogen maximaal drie renners op een social distance van minimaal 1.5 meter gezamenlijk op pad. De wereld ziet er sinds enkele weken totaal anders uit. Hoe gaan fanatieke hardlopers als Rutger, Frank, Maarten en Paul met de huidige situatie om? In dit artikel delen zij hun ervaringen; over hoe zij, ondanks deze soms beangstigende, onzekere en bizarre tijden toch intens kunnen genieten van de betoverende en avontuurlijke Kennemerduinen, de wisselende kleuren van de zee en het strand, de fotomomenten, maar bovenal van hun vriendschap.

Paul (PL): ‘De loopetiquette ondergaat wat veranderingen. Allereerst is daar natuurlijk de 1.5 meter afstand waarvan ik me nog steeds afvraag of daar een hardloopfactor op los moet worden gelaten. Vervolgens loop je tegen het probleem aan van overtollig snot en slijm dat bij tijd en wijle geloosd moet worden. Natuurlijk is het not done om dit frank en vrij de natuur in te sproeien maar wat moet je er mee als je op vol tempo loopt? Jezelf terug laten vallen op een veilige afstand van je maatjes is een strategie maar ik beperk me tot verzamelen en doorslikken, hoop dat dit nog enige isotone waarde heeft’.

Hardlopen in Nationaal Park Zuid Kennemerland

Het geluk wil dat Nationaal Park Zuid Kennemerland, kortweg de Kennemerduinen, voor de vier vrienden onder handbereik ligt. Het gebied ligt ingeklemd tussen Haarlem, Zandvoort, IJmuiden en het Noordzee strand en omvat 1253 hectare duinterrein. Die geweldige achtertuin leent zich bij uitstek voor looptrainingen.

De Kennemerduinen staan bekend om de hoge duinzoom in het oosten van het duinterrein, met als hoogste punt de Brederodeberg (45 meter), nabij Santpoort. De duin, tussen ingang Duin en Kruidberg en Bleek en Berg, vormt vooral een sportieve uitdaging. Enkele uitkijkpunten bieden een zeer weids uitzicht over het nationaal park, de zee, Haarlem en (bij helder weer) zelfs over Amsterdam. In de Kennemerduinen liggen diverse duinmeertjes, zoals 't Wed, het Vogelmeer en de Oosterplas. Sparrenbossen, duintoppen, moeras- en zandvlakten vormen tezamen een prachtig en afwisselend landschap. Door het hele gebied lopen kilometerslange paden, veelal onverhard. Er zijn vanuit de Kennemerduinen verschillende doorgangen naar het Noordzee strand. Verder dan de vuurtoren van IJmuiden lopen is onmogelijk. De aantrekkingskracht van dit ijkpunt is daarom groot. De vuurtoren staat op de kop van het havenhoofd, ongeveer een kilometer van het strand, en lijkt als het ware midden in de Noordzee te liggen. Nergens doen de seizoenen zich beter gevoelen dan hier. De heldere lucht, een bonus in deze coronatijd, is het gevolg van een oosten- en noordenwind. Dat komt niet vaak voor, maar het levert spectaculaire plaatjes op van schuimende golven die stukslaan op de pier. Om de vuurtoren aan te kunnen tikken moeten hardlopers tot hun enkels door het ijskoude zeewater rennen. Dat hebben de vier er graag voor over.

Het artikel gaat onder de afbeelding verder.

Een groep hardloopvrienden

Een groep kent altijd gemeenschappelijke ervaringen en individuele observaties. Bij de vier vrienden is dat niet anders. Voor Maarten loopt de kinderlijke onbevangenheid waarmee avonturen opgezocht en aangegaan worden als een rode draad door al zijn running experiences.

Maarten (MN) ‘ ’Omdat we weer kleine jongens willen zijn, en avonturen willen beleven’. Dat was ons antwoord, halverwege de Trans Alpine Run, op de vraag waarom wij eigenlijk meedoen aan ultratrails als de Marathon des Sables en de TAR. Het is precies dat, wat ik herken in de glunderende ogen van Paul, Frank en Rutger, als wij elkaar bij het ochtendgloren op gepaste afstand begroeten bij de ingang van de Kennemerduinen. De blik van kleine jongens die eindelijk mogen buitenspelen. In deze ingewikkelde coronatijd wordt dat gevoel nog eens versterkt, nu onze actieradius zich voor het overgrote deel beperkt tot onze eigen woonkamer, studeerkamer, keuken en slaapkamer. Binnen die actieradius hebben werk en privé de neiging om samen te smelten tot een diffuus geheel’.

De Kennemerduinen maken de kleine leefwereld waarin de vrienden zich bevinden gelukkig een flinke slag groter. De natuur lijkt zich intussen weinig aan te trekken van corona. Het is, net als ieder ander jaar, gewoon weer lente geworden in de duinen.

Het effect van corona op de mentale gesteldheid van een hardloper

Het coronavirus heeft een niet te onderschatten effect op ieders psyche, dus ook op die van de hardloper. Waarvoor kom je 's ochtends je bed uit als die marathon waarvoor je in training was toch niet doorgaat en niet duidelijk is wanneer je wel weer een wedstrijdje kan lopen om dat felbegeerde pr neer te zetten? Wat doe je met je zorgvuldig samengestelde trainingsschema: vol doortrainen met het risico op overbelasting of gas terugnemen om later in het jaar te pieken? Zaak is gewoon de knop snel om te zetten vanuit de stand ‘ trainen naar een doel toe’ naar de stand ‘lopen omdat het gewoon leuk is’.

PL: ‘Na de afgelopen twee jaar hard en gedisciplineerd getraind te hebben, realiseren we ons dat we uit een knellend korset kunnen breken en lopen we echt gewoon voor ons plezier. We zoeken zoveel mogelijk ongebaande paden op, laten onze standaard rondjes links liggen en lopen gewoon op goed geluk en zien wel waar we uitkomen. Al mijn meetinstrumenten liggen te verstoffen in een donkere la en ik vind het heerlijk. Een korter rondje, geen probleem, stoppen voor een fotomoment, geen probleem, het is allemaal heel OK. Ook bij Maarten, Frank en Rutger spat het plezier ervan af. Hoe mooi is het om, geheel corona-proof, in tweetallen 's ochtends met elkaar te lopen in het mooist mogelijke weer en geen druk te hebben om na het lopen snel weer de file in te duiken om naar je werk te gaan’.

De impact van de permanente stroom nieuwsberichten over het coronavirus op de samenleving is groot. Daar ontkomen ook de vrienden niet aan. Bij sommigen leidt dat tot diepgaande bespiegelingen van technische, medische, filosofische en, soms, hypochondrische aard.

Frank (FK): ‘Wij allen hebben ouders die tot de risicogroep behoren. Zo goed en zo kwaad als kan en mag proberen wij hen te ondersteunen. Daarnaast werken we in de private sector waar stevige uitdagingen op ons afkomen. Kortom, alle reden om juist nu, voor onszelf maar ook voor de mensen om ons heen, fysiek en mentaal sterk te blijven. Wij ervaren al vele jaren de meerwaarde van het hardlopen. Professor Erik Scherder geeft ons in deze periode extra motivatie om te blijven rennen, want volgens hem zorgt hardlopen voor het vrijmaken van witte bloedcellen, die nodig zijn om indringers van buiten te neutraliseren’.

PL: ‘De eerste loopjes blijf ik mijn hersens pijnigen met allerlei vragen die allemaal betrekking hebben op microdroplets (verantwoordelijk voor de verspreiding van het virus). Stoot een hardloper meer microdroplets uit dan een normaal mens, is transpiratie ook een bron van microdroplets, hoelang blijven de microdroplets in de lucht hangen en hoeveel afstand moet ik houden gezien de snelheid waarmee je loopt, wat is de invloed van tegenwind op de flow van droplets en wat is dan de beste kant om naast je maatje te lopen? Denkbeeldige kegels microdroplets, via regelmatige curves naar beneden vallend, vullen mijn gedachten terwijl we door de prachtige Kennemerduinen heen lopen. Waar ik normaal gesproken buitengewoon alert ben op beenspieren en allerlei soorten pezen is de aandacht geheel verschoven naar al dan niet ingebeelde symptomen van het virus. Bij ieder kuchje, raspje in mijn keel vraag ik me af of het virus me op de hielen zit. Moeite om op gang te komen, beginnende corona, geen zin om een heuveltje op te sprinten, beginnende corona, dit is het soort negatieve gedachten dat ik snel opzij zet door er nog een tandje bij te zetten. Het zou interessant zijn om een populatie hardlopers te testen om te kijken of deze groep meer of juist minder vatbaar is voor het virus. Vrees echter dat de testcapaciteit niet voldoende is om dit segment te testen’.

Het artikel gaat onder de video verder.

MN: ‘In mijn overpeinzingen tijdens de beklimming van het volgende duin strijden gevoelens van nietigheid en troost om voorrang. Bovengekomen laat het adembenemende uitzicht het gevoel van troost de overhand nemen. Hardlopen heeft voor mij altijd al een louterende werking gehad. Vooral bij de langere tochten lijkt het soms wel alsof laag voor laag, alle overbodige ballast van je af wordt gestript. Zoals bij een ui die gepeld wordt. Ik heb nooit exact kunnen vaststellen of, en zo ja wanneer ik nu precies de kern van dat proces heb bereikt. Wel dat ik na dergelijke tochten veel meer focus heb op zaken die kennelijk voor mij echt belangrijk zijn. Avonturen beleven met vrienden staat daarin steevast hoog genoteerd. Om in deze onzekere tijden juist dat te kunnen blijven doen met deze dierbare vrienden, is onbetaalbaar’.

Beeldverslagen van iedere hardloopervaring

Van iedere loopervaring maken en verzamelen de vrienden uitgebreide beeldverslagen, zo ook nu. De van oorsprong fotoschuwe Paul is ook helemaal om. Hij geniet van het mediagenieke samenzijn tijdens de trainingen, die hij photo2photomomentruns heeft gedoopt.

FK: ‘Wij zijn verre van ijdel maar zeker Maarten en Rutger vinden het geen probleem om een extra lus te maken zodat ze qua licht en omgeving beter uitkomen voor weer zo’n unieke ‘plaat’’.

De foto’s zijn meestal zelfgemaakt, maar de behendigheid met de phototimer wordt steeds groter. In dit artikel is een fractie van de hoeveelheid foto’s die de groep de afgelopen weken van hun loopjes schoot, opgenomen. De foto’s worden geplaatst op het insta-account @FrankvanderEndt.

Fk: ‘We hebben veel plezier om het feit dat ik denk dat ik met onze foto’s, in combinatie met #oudetaaiejippyjippyjee, de status van een run social influencer heb’.

De meest bijzondere momenten worden echter met eigen ogen, als mentale foto’s, vastgelegd.

FK: ‘Wanneer wij later deze ‘foto’s’ weer uit ons hart ‘downloaden’ blijkt het beeld nog mooier en de situatie nog indrukwekkender en spectaculairder. De vervlogen tijd heeft het mentale fotomoment verdiept en bekrachtigd’.

Hardloopervaring op het strand

Op het strand kan nog wel eens een harde of koude of natte wind staan. Of een combinatie van die drie. Daarna een windstille duinpan inrennen en dan zonnewarmte op verkilde huid voelen; de vrienden vinden dergelijke sensaties niet makkelijk te beschrijven, maar heerlijk. Net zo heerlijk als de zuivere lucht van de Kennemerduinen, waar elk paadje en elk bosje tegelijk bekend en vertrouwd is, maar ook elke keer weer anders en vreemd.

FK: ‘Wij komen hier al vele jaren, maar elke keer ontdekken we weer nieuwe kronkelende paden over duinruggen, door donkere bossen en langs felblauwe meren’.

Rutger (RG): ‘Hoe kan het toch dat ik tijdens het lopen in de duinen bij elk nieuw vergezicht weer denk dat ik in het buitenland ben? Terwijl er geen plek op aarde is waar ik meer kilometers heb gelopen? En waarom zeggen we dat elk loopje weer tegen elkaar?’

In de eerste plaats komt dat natuurlijk omdat de Kennemerduinen schitterend en on-Nederlands leeg zijn. Maar misschien ook omdat ‘buitenland’ meestal geassocieerd wordt met vakantie, met vrijheid, met het openstaan van al je zintuigen omdat alles anders is.

RG: ‘Als ik in de duinen met Frank, Maarten en Paul loop dan voel ik me in de eerste plaats vrij. Of vrijgemaakt van de routine van alledag. Wat gek is. Want onze loopjes staan bol van de routine. Maarten en ik bijvoorbeeld die – door ervaring wijs geworden – al op de parkeerplaats Frank er dwingend op wijzen dat de afgesproken 20 km ook echt 20 km betekent. En Frank die daarop min of meer bevestigend lacht. Waarna Maarten en ik nog steeds niet weten waar we aan toe zijn. En het bepaald niet uitgesloten is dat Frank halverwege ‘linksaf’ roept waar hij ‘rechtsaf’ had moeten zeggen en we alsnog richting de 30 km gaan. Maar dat maakt allemaal niets uit. Want onderdeel van de routine is ook dat Frank de weg wijst. Eigen schuld’.

Echt trainen doen de vier normaal gesproken meestal door de week. Op zondag is dat echter bijzaak. Er hoeven dan alleen maar kilometers gemaakt te worden. De coronacrisis heeft een wezenlijke verandering gebracht in deze trainingsdiscipline. Iedere dag opnieuw, zonder vastomlijnd target, genieten van lopen, natuur en elkaar is nu het enige adagium.

PL: ‘Bij aankomst bij de duiningang Koevlak is mijn hoofd weer leeg, voel ik dat ik de wereld aankan en ben ik klaar voor een dag gevuld met videocalls vanuit mijn tuinhuis. De dag vliegt voorbij en voordat ik aan de volgende dag heb kunnen denken komt er alweer een appje voorbij: ‘morgen 7.00 u weer?’

RG: ‘Nu genieten we ook door de week van de vrijheid. We lopen bewust ver uit elkaar. En omdat we vroeg zijn, zijn we alleen. Louter voordelen. Vandaag hebben we op het Olmenpad gelopen. Tussen de Hooglanders, de grijze kwikstaartjes en de herten. En niet op het Coolsingel, waar we eigenlijk zouden staan. Ik vind dat helemaal niet erg. Frank zeg dat we linksaf moeten. Ik vind het prima’.

Volg je Runner's World al op Facebook, Instagram en Pinterest?