Rik Plakke loopt dit jaar zijn 100ste marathon

convertedNodesHonderd marathons. Het is niet niks om er zoveel te hebben gelopen. Daarom is Rik Plakke (53) best trots op zichzelf. Maar hij weet het ook in een ander perspectief te plaatsen. ‘Veel ultralopers nemen zichzelf pas serieus als de teller ruim boven de honderd marathons staat. In die zin ben ik nog een maagd in de ultrawereld.’

Hardlopen heeft zijn leven veranderd

Zijn imposante reeks van honderd marathons begon in 2002. Als lid van het eerste Runner’s World Dreamteam liep hij de NN Marathon Rotterdam. Dat hij zo in de ban zou raken van hardlopen had hij een half jaar voor zijn selectie voor het Dreamteam nooit verwacht. Toen leefde hij een ander leven. ’s Avonds op de bank hangen. En overdag pafte hij twee tot drie pakjes sigaretten weg. Gezond eten? Ja, daar had hij weleens van gehoord. Daarnaast vrat zijn drukke en stressvolle baan als reclasseringswerker enorm veel energie. Zijn conclusie was dat het anders moest. Als hij op deze wijze roofbouw bleef plegen, was het maar de vraag of hij de vijftig zou halen.

Verandering in zijn leefpatroon

‘Ik stopte met roken, ging gezond eten en begon met hardlopen. In korte tijd ging mijn gewicht van negentig naar zeventig kilo. Daarmee ging het lopen ook steeds gemakkelijker. Ik kwam in een positieve spiraal terecht, met als hoogtepunt mijn selectie voor het Dreamteam. Het was de eerste keer van mijn leven dat ik met succes deelnam aan een actie. Dat alleen al maakte me dolgelukkig. Het hele traject was een groot feest, van de eerste bijeenkomst op Papendal, met fotoshoot, tot het passeren van de finish op de wedstrijddag. De 4.25 die ik liep was niet wat ik voor ogen had bij de start. De tropische temperatuur speelde me parten. Mijn streeftijd van vier uur liet ik na vijf kilometer al varen. Hoe langer ik liep, hoe groter het slagveld werd. Overal om me heen zag ik lopers uitvallen. Ik moest hard knokken om te blijven lopen want het ging steeds moeizamer. Maar ik haalde het wel. Voor het stadhuis van Rotterdam, op de Coolsingel waar de finishstreep was getrokken, liet ik de dikke rookverslaafde die ik ooit was definitief achter me.’

Dit artikel gaat onder de video verder.

Marathon pr verpulverd bij de marathon van Amsterdam

In datzelfde jaar liep hij ook de marathon van Amsterdam. De euforie van het passeren van de finish en de medaille na afloop wilde hij nogmaals meemaken. Plakke finishte in het Olympisch Stadion veel sneller dan in Rotterdam en verpulverde daarmee zijn pr. Zijn verslaving aan nicotine was definitief vervangen door een verslaving aan endorfine en runner’s high. ‘Naarmate ik meer ging hardlopen voelde ik me steeds beter, fitter en sterker. Hoe had ik ooit anders kunnen leven, vroeg ik me vaak af. Hardlopen werd een wezenlijk onderdeel van mijn leven. En dat is het nog steeds zo. Ik heb altijd in de zorgsector gewerkt. In mijn huidige functie bij Veilig Thuis, onderdeel van GGD Gelderland-
Zuid, stuur ik een team aan van 35 hulpverleners die zich bezighouden met meldingen van huiselijk geweld. Een zeer intensieve baan waarbij ik de hele dag door met mensen in gesprek ben. Het zijn niet de vrolijkste verhalen die ik te horen krijg. Het eenvoudige en meditatieve karakter van hardlopen is inmiddels onmisbaar voor me geworden om mijn hoofd leeg te krijgen. Het horen van mijn voetstappen en ademhaling zorgt voor de broodnodige balans in mijn leven.’

Kleine en grote marathons

In de afgelopen achttien jaar liep Plakke overal en nergens marathons. Plaatsnamen als Raerd, Oosterbierum en Hollum prijken op zijn palmares. Slechts een paar keer liep hij in het buitenland. Berlijn en New York waren de grootste. Smeuïg kan hij vertellen over ’s werelds bekendste marathon, die in de Big Apple. Het maakte indruk op hem, die ontelbare sportgekke Amerikanen langs de kant die iedere loper hartstochtelijk vooruit schreeuwden. Een totaal andere setting dan enkele marathons die hij liep van de Drents-Friese Wold Runners, een clubje fanatiekelingen uit Dieverbrug. ‘Zij organiseren het hele jaar door marathons, ook op doordeweekse dagen. Zo stond ik dus ooit, op een woensdag geloof ik, aan de start. Er was geen startvak en er stonden geen dranghekken langs de kant. De starter vroeg of we klaar waren, riep start en weg waren we, mijn zeven medelopers en ik. Een totaal andere ervaring dan een grote stadsmarathon zoals in Amsterdam of Enschede. Van al die grote wedstrijden steekt Rotterdam er met kop en schouders bovenuit. Lee Towers bij de start, daar krijg ik elk jaar nog steeds kippenvel van. Net als de finish op de Coolsingel, dat blijft magisch. Ik kan niet goed omschrijven waarom, het is een speciaal gevoel. Misschien omdat ik ooit mijn eerste marathon in Rotterdam liep en daarom mijn hart heb verpand aan dit evenement.’

31 marathons als pacer

Hij houdt van het contrast tussen pietepeuterige wedstrijden met een inschrijfgeld van twee euro en massale evenementen met alles erop en eraan. Op 25 oktober verschijnt hij voor de dertiende keer aan de start in Rotterdam. Daarvan liep hij er vijf voor zichzelf. De laatste jaren loopt Plakke als pacer voor andere lopers. Een dankbare taak vindt hij. ‘De eerste keer was in 2011, toevallig ook in Rotterdam. Inmiddels heb ik 31 keer als pacer gelopen bij diverse marathons. Op grond van die ervaring kan ik goed inschatten hoe het met de lopers om mij heen gaat, ook al ben ik geen trainer. De meeste voldoening haal ik uit het pacen van de langzaamste tijden, zoals vijf uur. Wie zich richt op zo’n eindtijd beschikt over veel doorzettingsvermogen. Het zijn ook vaak lopers met diepgaande persoonlijke verhalen die graag, om welke reden dan ook, een marathon willen lopen. Ik heb zo vaak aan de finish met een geëmotioneerde en huilende loper in mijn armen gestaan. Dat zijn bijzondere momenten om mee te maken. Ik herken wat van mijzelf in die emoties aan de finish. Want zo zette ik ook voorzichtig mijn eerste hardloopstappen om het roer om te gooien. Had je toen tegen mij gezegd dat ik ooit honderd marathons op naam zou hebben staan, dan had ik je voor gek verklaard. Waar het voor mij zal eindigen weet ik niet. Daar ben ik ook niet mee bezig, hoeveel marathons ik wil verzamelen. Ik hoop gewoon zo lang mogelijk door te kunnen gaan met hardlopen. Want tot op de dag van vandaag ervaar ik het als een voorrecht dat ik kan lopen.’

Dit artikel komt uit het april nummer van Runner's World. Wil je meer van dit soort verhalen lezen? Neem dan een abonnement op Runner's World.

Volg je Runner's World al op Facebook, Instagram en Pinterest?