In de eerste lockdown stapte dit duo ieder uur de deur uit om een rondje hard te lopen

Tijdens de eerste lockdown ging André van Kats samen met zijn vriendin de uitdaging aan om in één etmaal elk uur een rondje van 1,76 kilometer te lopen. Hij schreef hier in juni een artikel over in Runner's World.

In de eerste coronagolf begonnen mijn vriendin en ik ’s ochtends bij het wakker worden soms zomaar het nummer I Got You Babe te neuriën. Dat had alles te maken met de cultfilm Groundhog Day, waarin weerman Phil Connors (gespeeld door Bill Murray) keer op keer dezelfde dag beleeft en zijn wekkerradio elke ochtend precies hetzelfde zeurderige liedje van Sonny & Cher afspeelt. Door de intelligente lockdown voelde het ook bij ons thuis inmiddels al maanden als Groundhog Day. Een lege agenda opgeteld bij het eenzijdige ritme van ons bestaan, heeft ervoor gezorgd dat de dagen nauwelijks nog van elkaar te onderscheiden waren en de weken geruisloos overgingen in maanden.

Wat doen we in de maanden van corona?

Als we over tien jaar terugdenken aan deze periode, zullen we ons waarschijnlijk vooral de eindeloze thuiswerkdagen achter een computerscherm herinneren, mails versturend, videobellend, en ons verwonderd afvragen wat we nou écht hebben klaargespeeld in al die maanden dat we vooral thuis moesten blijven. In de film Groundhog Day probeert Phil Connors in eerste instantie de verveling te verslaan door steeds extremere capriolen uit te halen, van het ontvoeren van de bosmarmot die op Groundhog Day uit zijn hol komt gekropen tot het overvallen van een bank aan toe. Uiteindelijk ontdekt hij dat zelfs een doodsprong uit de kerktoren geen recept is om de sleur te doorbreken: de volgende ochtend om 6 uur wordt hij gewoon weer wakker met de muziek van Sonny & Cher uit zijn wekkerradio.

Een etmaal lang elk uur een ronde hardlopen

Thuis gingen we liever op zoek naar constructievere manieren om aan de sleur te ontsnappen en onszelf achter het computerscherm weg te trekken. De benodigde inspiratie kwam van Beau Miles, een Australische filmmaker en ultraloper (met een benijdenswaardige hardloopnaam), die in 2018 de korte documentaire A Mile an Hour maakte. De film is het verslag van een etmaal waarin hij met een jaloersmakende energie elk uur een ronde om zijn huis hardloopt en tussen de verschillende etappes door een lijst van grote en kleinere klussen afwerkt. Precies een dag nadat hij is begonnen heeft hij op die manier niet alleen een volledige marathon gelopen, maar ook onder meer een nieuwe tafel gemaakt, het gras gemaaid, meerdere bomen geplant en het tuinhek in de olie gezet. Miles beschreef het achteraf als de drukste, meest diverse dag uit zijn leven.

Al hardlopend ontsnappen uit de sleur van het thuiswerken

Het was snel duidelijk dat zijn experiment de perfecte ontsnappingsroute uit de sleur zou kunnen betekenen. Dus besloten we om, net als Beau Miles, een etmaal in het teken van hardlopen te zetten, en tussendoor eindelijk eens de vriezer te ontdooien, de deurklink van het toilet te repareren en zo nog wat klussen af te werken die er al tijden om schreeuwden om gedaan te worden. Zo kwam het dat we op een zaterdag na een paar uur slaap om precies 00.00 uur op onze hardloopschoenen de koude nacht instapten. Bij de overburen was door het raam het flikkerende blauwe licht van een late televisie-uitzending te zien, wij wandelden richting het park aan het eind van de straat om te beginnen aan een hardloopronde van precies 1,76 kilometer (iets langer dus dan een mijl). In het etmaal dat volgde, begonnen we elk heel uur aan een nieuwe ronde, 24 keer in totaal totdat we de marathonafstand van 42,2 kilometer hadden afgelegd.

Een ultieme dag vol hardlopen en nieuwe dingen

De nacht was magisch en monsterlijk tegelijk. We zagen egels scharrelen, ganzen ontwaken, muizen wegschieten en konijnen over het pad hupsen, maar tegelijkertijd werd het met elke keer dat we de deur uitstapten voor een nieuwe ronde moeilijker om het stemmetje in m’n hoofd te negeren dat zich afvroeg waar we in hemelsnaam mee bezig waren. Ook Beau Miles stelt zichzelf in zijn film de onvermijdelijke vraag wat nu eigenlijk het grotere doel is van zijn onderneming, als hij zijn lichaam na een hazenslaapje nog half slaapdronken voor de zoveelste keer weer in beweging brengt. ‘Unless you’re hunting for food or making a baby, there’s no real point to anything,’ zegt hij uiteindelijk, in het besef dat veruit het meeste dat mensen doen in onze korte tijd op aarde goedbeschouwd zinloos is. Toch ligt het ware antwoord op die vraag vooral verscholen in het eind van zijn film. Als Miles na 24 uur terugkijkt op zijn belevenissen, komt hij tot de conclusie dat hij misschien wel de ultieme dag heeft beleefd, vol van hardlopen, nieuwe dingen maken en ballast wegwerken.

Het plezier in hardlopen

Wat er in ons geval bij opgeteld kon worden, is de morele support die op gang kwam naarmate de lange marathondag vorderde. Vrienden en bekenden die via Strava iets hadden meegekregen van onze onderneming, begonnen zich te roeren en onze marathon-in-etappes steeds nadrukkelijker te volgen. Uiteindelijk waren er zelfs meer dan tien van hen die zich onaangekondigd en verdeeld over de dag op ons zelfbedachte parcours meldden om ons aan te moedigen of een ronde mee te lopen, op anderhalve meter afstand uiteraard. Bij mij daalde mede daardoor tegen het begin van de avond, ongeveer tegelijkertijd met de spierpijn, pas echt het antwoord in op de vraag waar dit hele experiment nu precies goed voor was. Deze gekke marathon leerde me niet alleen hoe waanzinnig veel je kunt klaarspelen in 24 uur tijd, maar vooral dat het plezier in hardlopen niet per definitie ligt in het streven naar (persoonlijke) records of alsmaar harder gaan. Uiteindelijk heeft het veel meer te maken met het delen van een gemeenschappelijke liefde. Ik merkte het aan het plezier dat de mensen hadden die met ons meeliepen, aan de oprechte waardering die we kregen voor onze inspanning – alsof we daadwerkelijk iets belangwekkends aan het doen waren – en ook aan mezelf: de rondes waarin we gezelschap kregen, vlogen als vanzelf voorbij. Uiteindelijk drong ons experiment zelfs door in Australië. Daarvandaan liet Beau Miles, om wie dit allemaal was begonnen, van zich horen. ‘Well done you whacky buggers,’ schreef hij in een reactie op Instagram. ‘Very proud to be a small part of this great thing!’

Een marathondag om te herinneren

Zijn woorden vormden het bewijs dat we deze dag niet alleen voor onszelf de sleur hadden doorbroken, maar onbedoeld ook vele anderen in elk geval een glimlach hadden bezorgd in deze door corona getekende tijd. Met een ijsvrije vriezer als prettige bijkomstigheid, was het al met al veel meer dan waar ik vooraf op had durven hopen. Wat ik inmiddels zeker weet: als we thuis over tien jaar terugkijken op deze wonderlijke periode, dan is het deze marathondag die we ons zullen herinneren.

De documentaire A Mile an Hour is te bekijken via beaumiles.com

Volg je Runner's World al op Facebook, Instagram en Pinterest?