Column Susan Krumins: Hardlopers zijn gemaakt voor social distancing

Ik zit op mijn Perzisch tapijt. Met een weerstandsband in mijn hand staar ik leeg voor me uit terwijl mijn voet ritmisch tegen het elastiek naar binnen draait. Ik luister naar de stilte die alleen wordt onderbroken door getik van de secondewijzer. De verzuring in mijn voetboog begint op te komen, terwijl ik vecht voor controle bij elke herhaling. Mijn voet begint te trillen. Ik kijk naar mijn voet, naar het tapijt, dan naar het raam. Het is stil op straat. Het is stil in de wereld, maar de tijd loopt en de klok tikt verder.

Hardlopers hebben een groot aanpassingsvermogen

Hardlopers zijn gemaakt voor social distancing. Niet omdat we mensenschuw zijn en je praktisch overal alleen kan hardlopen. Nee, hardlopers hebben een groot aanpassingsvermogen. Hardlopen is een individuele sport, waarin je niet even gewisseld kan worden als het niet lekker loopt; waarin je altijd meer kilometers wil lopen dan het lichaam aankan en waarin de klok je bij tegenslag keihard afstraft. Dus leren we creatief te zijn en te reageren op uitdagingen onderweg. Iets wat in deze coronatijd goed van pas komt. Mijn grootste fout in mijn eerste jaar als professioneel atleet was een gebrek aan routine. Vrijheid blijheid, dacht ik toen ik vanuit een sterk gecontroleerd universiteitsprogramma opeens zelf mijn dagindeling mocht bepalen. Met vallen en opstaan leerde ik dat succes pas kwam door mezelf structuur op te leggen, als investering in een groter doel.

Deze situatie zien als een kans

Wat volgde was mijn eigen strakke planning waarin ik ieder uur van iedere dag benutte om een betere atleet te worden. Pas twee jaar later werd die investering uitbetaald met een achtste plaats op het WK. Control the controllable zijn magische woorden voor topsporters, maar op dit moment voor iedereen relevant. In plaats van deze situatie als beperking te zien, is dit juist een kans.

Mezelf verbeteren als hardloper en mens

We zijn de komende tijd meer thuis dan ooit, de planning is voorspelbaar. Zonder alle verschillende externe factoren is dit dé tijd om te focussen op dingen die normaal worden bedolven onder de dagelijkse routine. Ik gebruik deze tijd om mezelf te verbeteren als hardloper en mens. Ik lees, schrijf, train en adviseer. Ik evalueer het geheel en werk aan kleine details. Het voelt goed om anderen te kunnen helpen. Tegelijkertijd geeft zelfs de kleinst meetbare vooruitgang in een oefening dat gevoel van controle waar ik zo naar verlang; iedere millimeter verbetering in heupmobiliteit, iedere extra seconde in een balansoefening. Fysiek en mentaal werken aan de fundering, zodat die sterk genoeg is als ik er weer een groot doel op mag bouwen. Wanneer dat volgende doel precies is, weten we niet. Toch is een plan belangrijk om iedere dag bewust je tijd te besteden en geduld te bewaren als je niet direct resultaat ziet. Het is een marathon, geen sprint. In de tussentijd halen we gewoon voldoening uit onze eigen mini-overwinningen: controle houden tijdens een voetoefening met weerstandsband of in stilte een uurtje kunnen lezen of… tik tak tik tak, de tijd loopt door, dus laten wij dat ook doen.

Deze column stond eerder in Runner's World juni 2020. Wil je meer columns van Susan lezen? Klik dan hier.