Van 10 jaar leven in extreme pijn naar 50 kilometer hardlopen
Edwin Stas markeerde zijn nieuwe leven met een loop van vijftig kilometer.
© Bastiaan Heus

Edwin Stas (50) zette afgelopen zomer regelmatig vrijwillig om vijf uur ’s ochtends de wekker, om nog voor het ontbijt een flinke ronde hard te lopen en ondertussen de zon te zien opkomen. Zeker in de periode waarin in België de lockdown afgekondigd was, kwam hij op die momenten in de bossen rondom zijn woonplaats Hasselt vaak geen mens tegen en voelde hij zich even zielsgelukkig. Thuis schoof hij vervolgens aan bij zijn gezin voor het ontbijt, om daarna vol energie de dag te beginnen.
Het contrast met vier jaar eerder kan bijna niet groter. Elke dag als hij wakker werd, durfde hij nauwelijks in beweging te komen, angstig als hij was dat zijn lichaam weer volop zou protesteren. Hij had al twaalf jaar lang last van steeds heviger wordende pijn in zijn rug, benen, voeten, keel en maag. 2016 was in die zin het donkerste jaar uit zijn leven. Hij hoefde maar te bukken om zijn hond een aai over z’n bol te geven, of hij kon urenlang niet meer staan van de pijn. ‘Ik heb tien jaar lang mijn dochter niet kunnen vastpakken of optillen. Voor een vader is dat het ergste wat er is.’ Het licht sijpelde in de jaren langzaam maar zeker weg uit zijn bestaan, tot het punt waarop het leven zo gitzwart was voor hem dat hij klaar was om er afscheid van te nemen. ‘Ik was stilletjes aan het opbouwen naar het einde, had al afscheid genomen van m’n gezin.’ Hij was jarenlang van dokter naar dokter gestuurd en had als een soort proefkonijn handenvol pillen achterover geslagen, zonder dat hij een stap dichter bij een oplossing was gekomen. In 2016 zocht hij uiteindelijk op eigen initiatief een nieuwe dokter op en stelde haar voor de keuze tussen hulp bij de zoektocht naar de oorzaak van zijn pijn, of hulp bij euthanasie. Ze koos voor optie één en zorgde er uiteindelijk voor dat hij onder elke machine kwam te liggen die beschikbaar was in België om hem door te lichten.
Voor het eerst kwam op die manier aan het licht wat hij mankeerde, waaronder een bulging disc (uitpuiling in de tussenwervelschijf van de rug) op vijf plaatsen, een maagbreuk, obesitas en beginnende suikerziekte. Hoewel het niet bepaald opbeurende berichten waren, wist hij eindelijk waar hij aan toe was. Op zoek naar een manier om beter te worden, gooide hij vanaf dat moment zijn levensstijl drastisch om. Hij ging gezonder eten en begon tegen alle doktersadviezen in met hardlopen. ‘Ik had voor m’n gevoel niets meer te verliezen. Ik heb echt moeten leren lopen. Ik begon met wandelen, langzaam ging dat over in iets sneller lopen, eerst nog van lantaarnpaal naar lantaarnpaal. Als ik de ene dag twee lantaarns had gehaald, probeerde ik er de volgende keer drie, dat voelde dan als een overwinning. Anderhalf jaar later al liep ik een halve marathon.’
Hij is blijven lopen, steeds langer en verder, tot het moment waarop hij zich dit jaar voornam om zijn vijftigste verjaardag te vieren met een loop van vijftig kilometer. Gesteund door drie vriendinnen die ieder een deel van de route met hem meeliepen, deed hij op een stormachtige dag in augustus alle drie de bossen rond zijn woonplaats aan en stopte uiteindelijk pas toen er 52 kilometers op de teller stonden.
Hij glimlacht en zegt: ‘De dokters zeiden vier jaar geleden dat hardlopen me meer kwaad dan goed zou doen, maar daar hebben ze volledig ongelijk in gekregen. Voor mijn gevoel is er tien jaar van mijn leven verloren gegaan doordat mijn klachten niet serieus zijn genomen. Pillen waren niet de oplossing. In mijn geval was lopen dat wel, in combinatie met gezonde voeding. Ik zal nooit helemaal van mijn klachten afkomen, maar mijn leven is nu een verschil van dag en nacht vergeleken met vier jaar geleden. Daarom moet ik ook blijven lopen om te blijven leven.’
Dit artikel komt uit Runner's World december/januari. Wil je meer van dit soort verhalen lezen? Neem dan een abonnement op de Runner's World.