De unieke trilogie van Sifan Hassan

Sifan Hassan heeft iets ongelofelijks gedaan. In de laatste 150 meter van haar zesde race in negen dagen, sprintte ze naar het goud op de 10.000 meter. Het was al haar derde medaille deze Spelen. Vooraf dacht vrijwel niemand dat dat kon.

Lang zag het daar niet naar uit: op de eerste atletiekdag in Tokio verrekte ze een spier, net voor haar serie op de 5000 meter. Het hele verdere toernooi liep ze met pijn en met de onzekerheid of ze überhaupt wel op het volgende onderdeel kon starten.

Toch won ze de 5000 meter, won ze brons op de 1500 meter (ondanks een val in de serie) en liep ze ook in de 10.000 meter naar het goud, in 29.55.32. Na afloop van die race stortte ze even ter aarde. 'Ik ben zo blij,' zei ze later. 'Ik heb er geen woorden voor. Ik ben gewoon zo dankbaar en ik denk niet dat ik meer had gekund dat dit. Tijdens de medialleceremonie dacht ik: het is voorbij, nu kan ik slapen! Maar ik ben superblij.'

De Ethiopische wereldrecordhoudster op de 10.000 meter, Letesenbet Gidey, voerde het veld bijna de hele wedstrijd aan, maar kwam tekort in de laatste ronde. Ze werd beloond met brons, achter de verrassende Kalkidan Gezahegne, uit Bahrein.

61 rondes

In negen dagen liep Sifan Hassan meer dan 61 rondes over de spijkerharde atletiekbaan in Tokio. Met een historisch resultaat. Hassans coach, de Amerikaan Tim Rowberry (34), vertelde na de 10.000 meter aan Hardloopnetwerk in hoeveel spanning hij had gezeten. ‘Ik barstte in huilen uit nadat ze had gewonnen. Het is een lange, stressvolle en onzekere reis geweest. Mijn eerste ervaring als assistent-coach, een paar jaar geleden, eindigde in het vallen van mijn atleet met nog 100 meter te gaan, dus nu ben ik tot de laatste meters angstig.’

'Het gebeurde slechts 30 seconden voordat ze de baan betrad'

De spanning bij Rowberry kwam vooral voort uit één (lang geheim gehouden) misstap, toen ze haar eerste meters dit toernooi nog moest maken. ‘Het gebeurde slechts 30 seconden voordat ze de baan betrad. Dat was één van de meest stressvolle races om naar te kijken van mijn leven. Er waren punten waarvan ik niet kon zien of ze in orde was. Op een gegeven moment dacht ik dat ik haar misschien moest zeggen dat ze moest stoppen, voordat ze zichzelf zou verwonden.'

'Na het goud op de 5000 meter duurde het twee uur om media-interviews en dopingtests af te nemen. We kwamen na twee uur ‘s nachts terug in het Olympisch hotel, waren iets na drie uur ‘s nachts klaar met eten en daarna had ze nog een massage. Vanaf dat moment sliep niemand van ons regelmatig, dus leefden we van dutjes. Ik wist niet wat ik moest verwachten, aangezien ik nog nooit een Olympische Spelen heb meegemaakt, maar het was stressvoller dan ik me kon voorstellen.'