Gymleraar breekt het wereldrecord marathon-terwijl-je-dribbelt-met-een-basketbal

Voor veel marathonlopers is het doorbreken van de 3 uur grens al een doel op zich. Op 5 september wilde Steffan Reimer in Winnipeg (VS) dezelfde prestatie leveren, maar dan dribbelend met een basketbal.

De 32-jarige leraar lichamelijke opvoeding uit het Amerikaanse Blumenort (bij Manitoba) voltooide de Manitoba Marathon in 2.50.33 en bleef daarmee ruim onder het Guinness World Record van 3.00.25, dat in 2017 werd gevestigd door de Duitser Raphael Igrisianu.

Tijdens de lockdown zocht de Amerikaan een doel - en hij dacht dat het leuk zou zijn om eens iets anders te proberen. Reimer, die op de marathon een persoonlijk record van 2.36 heeft staan, vermoedde ook dat hij het record van Igrisianu zou kunnen breken. Een kwestie van goed trainen en alles goed doen op de wedstrijddag, schatte hij in.

Reimer wist hoe hij moest trainen voor een marathon van minder dan drie uur. Als leraar lichamelijke opvoeding (aan de Mitchell Elementary School in Blumenort), kon hij ook goed met een basketbal dribbelen. Maar dribbelen en tegelijkertijd een stevig tempo lopen? Daar zou hij aan moeten wennen. Hij begon een paar keer per week te trainen met een bal.

Zijn ochtendrondjes met basketbal deden wat wenkbrauwen fronzen, maar het was vooral het geluid waar hij zich zorgen over maakte. 'Als ik door de wijk liep, hoorde ik het stuiteren weerklinken tegen de huizen om me heen. Dan had ik zoiets van: sorry, sorry, ik hoop ik niemand wakker maak!'

Bal vergeten

Op de ochtend van de wedstrijd, halverwege de rit van huis naar de start, deed Reimer een pijnlijke ontdekking. 'Ik heb een lijstje met alles wat ik normaal gesproken meeneem naar een wedstrijd, zodat ik niets vergeet,' vertelt hij. 'Maar ik was vergeten daar een basketbal aan toe te voegen.'

Hoewel Reimer een oude reservebasketbal bij zich had, wilde hij zich geen zorgen hoeven maken of die bal halverwege de wedstrijd lek zou gaan. Hij haastte zich naar huis om de nieuwe basketbal te pakken, die hij speciaal voor de wedstrijddag had gekocht. Net op tijd voor de warming-up meldde hij zich uiteindelijk bij de wedstrijd.

Om 8 uur 's ochtends klonk het startschot en begon Reimers jacht op het record. Daar waren uiteraard regels aan verbonden. Reimer verstrekte het bonnetje voor de basketbal die hij gebruikte. Hij liet de hele wedstrijd filmen. Een FIBA-gecertificeerde basketbalscheidsrechter volgde hem op de fiets om er zeker van te zijn dat er geen overtredingen werden begaan bij het dribbelen.

Ondanks alle voorbereidingen verliep de race niet helemaal zoals gepland. De strenge winters in Winnipeg beschadigen elk jaar de wegen en laten scheuren achter in het wegdek. Reimer merkte dat er ook veel plassen waren bleven staan. Hij moest zich goed concentreren om te voorkomen dat de bal niet in een scheur of plas stuiterde, wat hem kostbare tijd zou kosten. Slechts 1 keer verloor hij de bal en moest hij terug naar de plaats waar hij 'm verloor om daar weer te beginnen.

De hulpposten bleken ook een uitdaging te zijn. Het grootste deel van de wedstrijd hanteerde Reimer een cross-over dribbel, waarbij hij overschakelde van zijn ene hand naar zijn andere. Maar bij het pakken van voeding moest hij overschakelen op een dribbel met één hand. Daarnaast gaven Steffans 10-jarige zoon en 8-jarige dochter hun vader drinken en gels aan op het parcours - iets wat ze de dagen ervoor hadden geoefend, zodat ze deel konden uitmaken van zijn prestatie. Zijn 3-jarige en 6-jarige zoon stonden hem ook aan te moedigen aan de kant.

'Mijn armen kwamen niet meer zo hoog'

Omdat hij zoveel aandacht (en handen) nodig had voor het dribbelen, was het lastig voor Reimer om terug te zwaaien naar zijn supporters langs de kant. In de slotkilometers voelde hij, bovenop de normale marathonvermoeidheid, een andere pijn dan gewoonlijk. 'De benen waren helemaal goed. Mentaal zat het ook goed. Maar mijn armen kwamen niet meer zo hoog bij het dribbelen.'

Reimer kwam over de streep in 2.50.33, een verbetering van het oude wereldrecord met tien minuten. Nu moet hij alleen nog wachten tot het officieel door Guinness wordt bekrachtigd, wat een paar maanden tot een jaar kan duren.

Reimers prestatie heeft niet alleen hem en zijn familie enthousiast gemaakt, maar ook zijn leerlingen. Driekwart van zijn leerlingen uit de vierde klas schrijft zich doorgaans ook in voor het hardloopteam dat hij leidt, en als de kinderen ouder worden, gaan ze vaak naar het crosscountryteam van de nabijgelegen middelbare school. 'Hardlopen is hier gewoon een onderdeel van de schoolcultuur,' zegt Reimer trots. 'Het is niet alleen iets wat je doet om andere sporten te beoefenen, maar een sport op zich."

Wat er nu op de kalender staat, weet Reimer nog niet. De Manitoba Marathon was het eerste evenement van deze omvang in de regio sinds de lockdown. 'Hopelijk kunnen we volgend jaar weer grote wedstrijden houden,' zegt hij. 'Zo niet, dan komt er misschien wel weer een recordpoging dribbelen met een voetbal of zo.'