Hoe Camille Herron op haar 40ste een wereldrecord liep op de 100 mijl

Op 18 februari liep de Amerikaanse Camille Herron bij het Amerikaans kampioenschap 100 Mijl (160 km) in Nevada, een wereldrecord van 12 uur 41 minuten en 11 seconden. Hiermee verbeterde ze haar eigen, vijf jaar oude wereldrecord met bijna 90 seconden.

In de loop van de race verbeterde ze ook haar eigen 12-uurs record door 152 kilometer af te leggen. Haar vorige 12-uurs record stond op 149 kilometer. Als klap op de vuurpijl werd ze ook nog eens overall winnaar van de wedstrijd, door de eerste man te passeren met minder dan 32 km te gaan.

Leeftijd kent geen grenzen

Herron werd afgelopen december 40 jaar. De 100 mijl was haar eerste wedstrijd in haar nieuwe leeftijdscategorie. 'Loopsters als Keira D'Amato, Sara Hall en ik,' zei Herron aan Runner's World, 'zijn de hele mentaliteit aan het veranderen, denk ik. Je hoeft je prestaties niet op te geven als je 35 of 40 wordt.'

Omdat er zoveel komt kijken bij een wereldrecord, zeker over 160 km, sprak Runner's World met Herron om haar record van alle kanten te bekijken, inclusief haar opbouw, voeding, schoenen en meer.

De training van Herron

Herrons trainingsopbouw was a-typisch. Het was haar derde 100-mijl wedstrijd sinds oktober, dus haar schema was vooral gericht op herstel. Na haar laatste wedstrijd in december nam ze negen dagen vrij en begon ze haar aërobe conditie weer op te bouwen, door zo'n 200 km per week te lopen, voornamelijk lichte loopjes.

'De afgelopen weken heb ik weer een beetje aan snelheid gedaan, maar niet te veel, want ik probeer in juni te pieken voor de Western States,' zei Herron. 'Dus ik heb mijn training voor deze race vrij rustig gehouden. Ik wist dat ik fit was, maar tegelijkertijd was ik nog niet in topvorm.' Pas bij haar meest recente training, een lange duurloop op 75 procent van haar maximale hartslag, voelde ze dat er misschien wel een record in zat.

Lifestyle: geen alcohol

Toen Herron halverwege de dertig was, verwachtte ze dat haar prestaties minder zouden worden. In plaats daarvan is ze alleen maar harder gaan lopen. Het afgelopen jaar heeft ze grote stappen gemaakt, die ze zelf toeschrijft aan veranderingen in haar levensstijl.

Hoewel artsen er nog niet 100 procent zeker van zijn, lijdt Herron waarschijnlijk aan hemochromatose, een genetische aandoening waarbij het lichaam te veel ijzer opneemt. Ze zag het als een belangrijk keerpunt en begon haar dieet serieus te nemen en werkte samen met een diëtiste om haar ijzergehalte omlaag te krijgen. Ook schrapte ze alcohol uit haar dieet.

Ongeveer een jaar geleden kocht Herron een squatrek, dat volgens haar 't hardlopen volledig heeft veranderd: 'Ik heb het gevoel dat squatten mijn kracht en mijn heupmobiliteit echt heeft verbeterd,' zei ze. Ten slotte heeft ze zich geconcentreerd op de kwaliteit van haar slaap. Op een normale dag slaapt Herron zeven tot acht uur 's nachts met een dutje van twee uur in de namiddag.

Het ultieme doel

Toen Herron aan de wedstrijd begon, wist ze dat het niet het gemakkelijkste parcours voor records zou worden. De lopers moesten 85 keer het 1,9 km lange parcours afleggen, met een flink hoogteverschil. De hitte zou ook een factor zijn, aangezien de hele race in de woestijnzon werd gelopen.

'Ik stond wel open voor wereldrecords, maar ben er bewust niet op gaan jagen,' zei Herron. 'Ik dacht dat een tijd van 13 uur een goed doel was voor deze race. Maar als ik onderweg op wereldrecordschema zou liggen, dan zou ik ervoor gaan.'

De voeding: raketbrandstof

Het kan nogal ontmoedigend werken als je weet dat je 12 uur achter elkaar moet lopen. Maar, daarom had Herron een strategie om zo'n afstand in porties te verdelen, gebaseerd op haar voeding. Op haar horloge zit een voedingstimer die elke 30 minuten piept om haar eraan te herinneren een gel te nemen.

Naast de gels draagt Herron een riem met twee kleine flesjes - één gevuld met water en de andere met sportdrank. Haar doel is om 60 tot 90 gram koolhydraten per uur binnen te krijgen. Ze neemt haar gels in met water en een slokje sportdrank. Herron geeft de voorkeur aan Maurten (de 320 variant) om zichzelf een extra boost te geven: 'Het dient eigenlijk als raketbrandstof later in de wedstrijd'.

De schoenen: Hoka

Veel ultralopers lopen op carbonschoenen. Herron kent de voordelen en heeft ze zelf bij eerdere recordpogingen gedragen, maar voor ultra-afstanden vindt ze ze te stijf. 'Ik loop op een tempo waarbij ik meer op hakken land. Daar heb ik een zachtere, flexibelere schoen nodig,' zei ze.

'Bij kortere afstanden zou ik wel een carbonmodel overwegen, maar bij lange afstanden gaat het bij mij vooral om comfort.' Herron wordt gesponsord door Hoka, en besloot te kiezen voor de lichtgewicht neutrale schoen van het merk, de Rincon 3.

De race: een mannenstrijd

Voor de wedstrijd begreep Herron dat ze de mogelijkheid had om de overall titel te winnen. Ze is gewend om mannen te verslaan, maar dit specifieke veld omvatte veel mannelijke toplopers. 'Iedereen kent me als iemand die meestrijdt met de mannen,' zei ze. 'Toch hield ik me in en heb ik de mannen aan het begin van de wedstrijd laten gaan.'

Herron hield zich aan haar plan om op 75 procent van haar maximale hartslag te lopen - net als in haar laatste training voor de wedstrijd. Ze voelde zich goed en kwam halverwege (na 80 km dus) door in 6.08.24, waarmee ze het 50 mijl wereldrecord in haar leeftijdscategorie verbeterde. Ze zat onder het schema voor het 12-uurs- en 100-mijlsrecord.

De mannen vroeg laten gaan wierp zijn vruchten af. Nu moest Herron geduldig zijn en verstandig omgaan met de hitte. Ze paste haar voeding aan en zorgde ervoor dat ze meer elektrolyten, zout en calorieën binnenkreeg om te voorkomen dat ze zou uitvallen of vaak naar het toilet moest. Toen ze de 80-mijlsgrens naderde, realiseerde Herron zich dat ze de leider, Arlen Glick, aan het inhalen was. 'Dat motiveerde me zeker,' zei ze. 'Hij lag vier minuten voor, toen twee minuten, en toen 20 seconden.'

Herron passeerde hem met minder dan 20 mijl (32 km) te gaan: 'Ik bleef maar gaan en gaan.' Bij de finish had ze bijna 30 seconden voorsprong op Glick, twee nieuwe wereldrecords en een Amerikaanse titel.

De toekomst

Herron loopt nu al 27 jaar hard. Ze loopt bijna elke dag twee keer per dag. Toen ze op de universiteit serieus meer kilometers ging maken, stelde ze zichzelf een groot doel: 100.000 mijl (160.400 km) afleggen voor haar 40ste. Ze verwacht die mijlpaal ergens in de komende zes weken te bereiken - precies op schema.

Hoka plant een feest voor deze prestatie, want Herron zal de jongste vrouw zijn die dit aantal ooit heeft bereikt. 'Ik ben waarschijnlijk een soort genetische freak, maar ik hou gewoon van hardlopen,' besluit Herron. 'Voor mij is het als ademhalen.'