Alleen Boston nog voor vader René en zijn twee zonen

Six Stars. Het is zo’n beetje de heilige graal voor de marathonloper. Het lopen van de zes Major Marathons, de zogenoemde Big Six. Wie Londen, New York, Boston, Chicago, Berlijn en Tokio heeft gedaan, komt in aanmerking voor een plak. Een medaille zo gigantisch groot, dat hij bijna afschuwelijk is. En je hem amper in de huiskamer durft op te hangen.

Maar ja, het gaat natuurlijk toch vooral om de herinneringen en verhalen. Zoals vader René van Hunsel (65) en zijn zonen Dirk (36) en Gijs (32) allang hebben begrepen. Samen hadden ze al in 2020 historie willen schrijven, maar zoals corona menig plannetje doorkruiste ging ook de planning van de familie Van Hunsel op de schop. En dus moet het er op tweede paasdag 2022 van komen. Op 18 april hopen ze in Boston de Six Stars te voltooien.

Sociale druk

Eindhoven is hun natuurlijke habitat. Daar liepen ze al eens gedrieën de halve marathon toen Dirk en Gijs daar eigenlijk nog wat te jong voor waren. ‘Het was zo’n familiedingetje. Kom laten we met z’n allen meedoen. Onze neven gingen ook. Die eindigden vlak voor de bezemwagen, wij zaten daar een stuk voor.’ Met name René, steevast door zijn zonen aangeduid als pap, had nadien de smaak te pakken. De familiaire marathonmanie begon pas echt toen senior de vijftig naderde. Hij besloot in 2007, in Eindhoven, de marathon te lopen. Dat nu was de zonen iets te gortig. Maar toen Dirk, enthousiast geworden door verhalen van een vriend, een paar jaar later voorstelde om New York te gaan lopen, ging ook Gijs om. En heel snel. Dirk: ‘Toen ik het mijn vader voorstelde, zei hij: dat kan, maar dan moet jij zorgen dat je broertje ook meegaat. Gijs antwoordde vervolgens: ja, dat is goed, wanneer is het?’ Gijs, lachend: ‘Ik herinner het me anders. Volgens mij ben ik gezwicht voor de sociale druk. Het was moeilijk, bijna onmogelijk, om nee tegen jullie te zeggen. Maar ik dacht eerlijk gezegd inderdaad wel: hoe moeilijk kan het zijn? Je moet hooguit een maand geen alcohol drinken. Nou ja, een maand maar, dat moest toch lukken…’ Het zou een route met, zowel aan het begin als aan het eind, enkele serieuze hobbels worden.

Orkaan Sandy

Dat begon al bij de eerste keer, in 2012. Het trio was al in New York toen Sandy zich in al haar kracht aankondigde. De storm verhinderde het doorgaan van de marathon. In 2013 gingen ze alsnog. En zo kwam er, als vanzelf, bijna ieder jaar wel een marathon bij. Dat vroeg nog wel wat organisatietalent. Want, al snel bleek het haast ondoenlijk om bijvoorbeeld alle drie tegelijk ingeloot te worden voor, pakweg, Chicago of Tokio. Sindsdien reizen ze steevast via een touroperator, die accommodatie en startnummers regelt. Een kostbare grap, waarvoor gespaard wordt. ‘We doen er veel voor, maar laten er ook niks anders voor.’ De familie - doorgaans gaan de vrouwen en vriendinnen ook mee – knoopt er ter plekke altijd nog een paar daagjes sightseeing aan vast. Zelfs als ze, zoals afgelopen oktober, in Amsterdam lopen. Dirk en René deden er de hele. Met goed gevolg, want de twee scherpten hun pr aan. En nog geen 24 uur later slenterden ze met gevolg door het Rijksmuseum.

Gijs heeft, daar zijn Dirk en René het wel over eens, van het drietal de meeste aanleg. Dat zijn beste tijd op de marathon (4.06.18) een flink stuk langzamer is dan die van René (3.48.02) en Dirk (3.35.19) mag dan ook verbazing wekken. Gijs heeft er wel een verklaring voor. ‘Ik ben de minst gepassioneerde van de drie. Pap is een oude loopfreak, Dirk loopt bij een vereniging. En ik doe het meestal tussen het squashen, werken en de kroeg door.’ Aan de andere kant, er is iets veranderd. Want Gijs raakte in het verleden bij het minste of het geringste geblesseerd. Zijn tijd op de halve (1.32.32) is enkele minuten sneller dan van senior en broerlief, maar de marathon is een hoofdstuk apart. ‘Ik deed altijd maar wat. Had voor ogen dat ik de marathon met 12 kilometer per uur wilde lopen en trainde dus met 12,5. Want, zei mijn verstand me: dan moet je het op de dag zelf makkelijk redden. Ik vond het ook altijd eigenlijk pas echt fijn als ik na een training doodop was, uitgevloerd op de bank neerviel. Het gevolg was wel dat ik eigenlijk voortdurend met blessures kampte.’ En dus viel, tot zijn eigen frustratie, het eindresultaat altijd tegen. Vijf keer haalde hij de streep, zelden met een optimaal gevoel. ‘Diep in mijn hart wil ik namelijk altijd winnen, ook van die twee. En zijn tijden eigenlijk wel belangrijk voor me.’

De knop om

Voor Boston is daarom de knop omgegaan. Gijs, die doorgaans alleen traint omdat hij in Utrecht woont en dus ver van de spreekwoordelijke Brabantse gezelligheid van zijn vader en broer verwijderd is, loopt nu op schema’s. En weet dus ook dat een lange duurloop echt zo nu en dan wel een tandje langzamer mag, of zelfs moet. ‘Ik houd me extreem strak aan het schema. Regent het? Nou en, als ik die dag moet lopen, ga ik lopen.’ Aan één ritueel zal hij nooit wennen. Hij heeft het inmiddels ook afge - zworen. Vader René haalt altijd in de laatste maand voor een marathon een mega-voorraad bietensap in huis. Dirk doet mee. ‘Ik weet niet of het werkt, maar het schaadt niet. Zoals ik ook altijd de film De Marathon kijk.’ Gijs heeft een enorme afkeer van die ‘paarse, vloeibare potaarde’. ‘Een alcoholvrij Zonnaturadieet oké, maar de staarwed - strijd met een glas bietensap doe ik mezelf niet meer aan.’

Hamstrings

Dirk is lid van de Eindhovense atletiekvereniging. Traint al sinds jaar en dag met schema’s, gesteund door de kennis van zijn trainers van de club. ‘Het is een groep die vooral veel interval - training doet en in aanloop naar een marathon, meestal Eindho - ven, met een aangepast schema komt. Het is een lekker fanatiek clubje dat elkaar opjut. Met name voor de lange duurlopen is het lekker als je een paar maatjes hebt om mee te lopen. Als het verder gaat dan 25 kilometer wordt het echt saai als je alleen loopt, dat trek ik echt niet. Dan voelt het alsof ik zo nutteloos bezig ben.’ René traint voor zichzelf, zonder poespas. ‘Van intervallen moet ik niks hebben. Ik ben altijd heel erg voorzichtig met sprintjes trekken. Voor ik het weet heb ik last van mijn hamstrings.’ In aanloop naar een marathon zoeken René en Dirk elkaar wel wat vaker op. René: ‘Dan loop ik vanuit Budel richting Eindhoven en komt Dirk mijn kant op. Ontmoeten we elkaar ergens halverwege, doen we een rondje en gaat ieder weer zijns weegs.’

Dingen samen doen is nu eenmaal leuker

René is er trots op dat hij het loopvirus aan zijn zoons heeft doorgegeven. ‘Ik ben in New York tegelijk met Dirk over de finish gekomen. En in Tokio samen met Gijs. Dat vond ik prachtig. Het geeft je als vader een heel goed, trots gevoel. Met zijn drieën tegelijk finishen is ons nog niet gelukt, misschien lukt dat ook nog eens een keer.’ Dat zal dan in Boston moeten gebeuren, roepen ze allen. Want voor daarna hebben ze nog geen plannen. René wil misschien, hij moet het thuis nog even overleggen, afsluiten in zijn eigen Eindhoven. Daarna vindt hij het welletjes. ‘Maar ik zal altijd blijven lopen.’ Hoewel Dirk er als adolescent niet mee te koop liep dat hij hardliep (‘Dat was toch niet echt een sexy hobby, bovendien zitten Gijs en ik ook nog eens bij de harmonie…’), vertelt hij nu wel vol trots in zijn omgeving over de rondjes die hij met senior maakt. ‘De meesten denken dan in eerste instantie: waarom zou je nu met je vader gaan hardlopen? Maar als ik dan vertel dat we de marathons in bijvoorbeeld New York en Tokio samen hebben gelopen, vinden ze dat best wel cool.’ Gijs denkt de magie niet per se in het samen marathons lopen zit. ‘Dingen samen doen, met je naaste familie, is gewoon nu eenmaal leuker. Een avondje naar PSV met je vader is ook mooi.’

New York & Tokio

Wat is de mooiste van de marathons die ze samen gelopen hebben? René heeft toch vooral nog New York op zijn netvlies. ‘Omdat het de eerste was, omdat het zo’n belevenis was. Omdat je met duizenden mensen om zes uur ’s morgens, bij nul graden, in een wave van twaalfduizend man staat te wachten op dat startschot. En dan met z’n allen die Verrazzano-Narrows Bridge over.’ Zijn zonen hebben vooral Tokio in gedachten. ‘Dat vonden wij helemaal geweldig. Omdat Japanners zo’n ander slag zijn. Omdat ze niet staan te juichen of te klappen, maar heel gereserveerd een buiging naar je maken als je voorbij komt. Omdat er elke vijf meter een prullenbak staat en echt helemaal niemand het in zijn hoofd haalt om een leeggeknepen gelletje op straat te gooien.’

Saké

Er zijn natuurlijk genoeg anekdotes. Dirk vergeet er bijna een te vertellen. ‘Na de marathon in Japan zaten we in een café. Evi, mijn vrouw, probeerde aan een tweetal stomdronken Japanners uit te leggen wat wij daar deden. Zij spraken geen woord Engels, wij geen Japans. Foto’s moesten het verhalen verduidelijken. Ik stond op, met m’n gouden medaille om mijn nek. Die medaille kreeg iedere finisher. Maar die twee Japanners waren er van overtuigd: ik was de winnaar van de marathon. Saké werd aangerukt, de hele kroeg moest weten dat ik de winnaar was. De een na de ander kwam voor me buigen. Echt, we kregen het niet uitgelegd. En hebben ze uiteindelijk maar in de waan gelaten…’

Boston

Stiekem hopen ze gedrieën natuurlijk dat Boston de mooiste wordt. Omdat daar een hoofdstuk wordt afgesloten, historie wordt geschreven. Dirk correspondeerde met de organisatoren. Vroeg of er bij de mensen achter de Six Stars bekend was of er eerder een vader en twee zonen alle marathons van de serie hadden voltooid. Het eerste antwoordmailtje was nogal onbevredigend. Zo van: zoek het lekker zelf uit. Maar later kwam de pr-machine op gang. En dus staat er, als ze in 2022 de streep halen, een cameraploeg klaar. Want, het blijkt wel degelijk een unieke prestatie. ‘Voor zover wij, en zij, hebben kunnen nagaan,’ luidt de disclaimer van Dirk. Nou ja, en anders gaan ze gewoon met een stalen gezicht voor de camera staan. Dirk won tenslotte ook al eens de marathon van Tokio.

Dit verhaal verscheen eerder in onze Liefde voor Lopen special. Bestel 'm hier!