Zo ziet een lange duurloop van Eliud Kipchoge in het trainingskamp eruit
Zo traint de wereldrecordhouder op de marathon.
© NN Running Team
In Kaptagat, Kenia, volgde RW’s Ramiro een lange duurloop van Eliud Kipchoge. Het was een duizelingwekkende ervaring. En dat kwam niet alleen vanwege de vele hoogtemeters boven zee...
Zo ziet een lange duurloop van Eliud Kipchoge eruit
Wil je het hele verhaal lezen over het trainingskamp in Kaptagat en hoe de atleten van het NN Running Team wonen en trainen? Lees alles in het nieuwe magazine: Runner's World 7.
Iedere donderdagochtend vindt hetzelfde ritueel plaats. Bij de poort van het trainingskamp van het NN Running Team staan atleten klaar voor een lange duurloop. Om stipt zes uur, terwijl de zon zich voorzichtig tussen de bomen laat zien, drukt Eliud Kipchoge zijn horloge in. Het teken voor de groep om in beweging te komen. Zwijgend verdwijnen de lopers over een weg met rode aarde het nog donkere bos in.
The Boston Route
Vanaf het kamp kunnen de atleten kiezen voor verschillende rondes, variërend in afstand en hoogtemeters. Deze ochtend staat de zwaarste route op het programma, in het kamp ook bekend als The Boston Route. Vanwege de vele heuvels. En wat voor heuvels! Als je naar het hoogteprofiel kijkt denk je eerder aan een pittige bergetappe van de Tour de France. Meestal is het drukker bij de start van de lange duurloop. Dan sluiten lokale atleten zich aan, in de hoop de hele training mee te kunnen lopen. Dat er vanmorgen alleen tien NN-atleten van start gaan zegt meer dan genoeg. Het wordt een zware training.
De route is veertig kilometer lang en begint op ongeveer 2400 meter hoogte. De aanloop is redelijk vlak, over wegen van rode aarde door het bos van Kaptagat. Na ongeveer vijf kilometer begint het klimmen. En dat gaat maar door. Het tempo van Kipchoge en de overige atleten is onder deze omstandigheden moordend hoog. Zo nu en dan is er een lichte afdaling en zie je een beetje ontspanning op de gezichten. Als ze langs denderen hoor je alleen het geluid van hun hardloopschoenen. De meeste stijgingspercentages liggen rond de 4-5 procent, soms een korte stukje met een uitschieter richting de 8-9 procent. Kipchoge kijkt stoïcijns voor zich uit, dezelfde geconcentreerde blik die we van hem kennen tijdens de marathon. Er wordt geen woord gewisseld. De groep dunt langzaam uit tot ze uiteindelijk rond kilometer 30 met vier lopers overblijven: Kipchoge, Laban Korir, Augustine Choge en Mike Kigen.
Bijna 2800 meter boven zeeniveau
De mooie asfaltweg waar ze inmiddels op lopen slingert zich bocht na bocht steeds verder omhoog. Soms zijn er prachtige vergezichten en kijk je 1500 meter de diepte in naar de lagergelegen Rift Valley. De vier atleten hebben daar geen oog voor. In uiterste concentratie en zonder een woord te wisselen blijven ze de kilometers wegmalen. De pittigste heuvel zit net voor het 35 kilometerpunt. Het stijgingspercentage tikt hier heel even de tien procent aan. De hoogte is bijna 2800 meter boven zeeniveau. De laatste vijf kilometer, waarin een lichte afdaling zit lopen ze in 14.15. Een busje langs de kant van de weg waar coach Patrick Sang staat betekent de finish van de training. De stopwatches worden stilgezet: 2 uur en 24 minuten over 40 kilometer, gemiddeld 3.36/km, 16,7 km/u, gestart op 2400 meter, gefinisht op bijna 2800 meter...
Het zijn duizelingwekkende cijfers. 'Dat was een goede training', zegt Kipchoge met een grote glimlach. Zijn drie metgezellen lachen hartelijk mee en hebben praatjes voor tien. Ze ogen zo fris als een hoentje. Of het niet saai is om onderweg niks tegen elkaar te zeggen? Kipchoge antwoordt: ‘Bij hardlopen is het belangrijkste zuinig omgaan met je energie. Ieder woord dat je met elkaar wisselt kost energie. Hoe meer energie je onderweg bespaart, hoe meer je na afloop samen kunt lachen.’