Bashir Abdi: van gemiste bus naar olympisch zilver op de marathon

Bashir Abdi uit België pakte afgelopen zaterdag een prachtige zilveren medaille op de marathon, net achter winnaar Tamirat Tola uit Ethiopië. Abdi kende niet de beste voorbereiding op de Spelen. In de maanden voor de marathon kon hij maar weinig trainen door een zware blessure en op de dag van de marathon mistte hij ook nog eens de bus naar de start. Maar uiteindelijk gaat het erom hoe je omgaat met de omstandigheden die op je pad komen. Een lesje omdenken van Bashir Abdi.

Gemankeerde voorbereiding

De voorbereiding op de olympische marathon ging niet van een leien dakje voor de Europees recordhouder op de marathon. Abdi had een stressfractuur aan zijn schaambeen en kon daardoor maandenlang niet hardlopen. Hij hield zijn conditie op peil met alternatieve trainingsvormen zoals zwemtraining. Daardoor had hij dit jaar nog geen lange wedstrijden gelopen.

Waar de meeste atleten in het voorjaar al wedstrijden lopen, Abdi Nageeye won bijvoorbeeld al de CPC-loop en de marathon van Rotterdam, bleef het voor Bashir Abdi bij trainen op hoogte. In Font Romeu scherpte hij zijn vorm aan en trainde hij voor het hoogteverschil op het marathonparcours in Parijs. 'Ik had mij graag getest in een halve marathon of een voorjaarsmarathon' zei Bashir Abdi er zelf over 'maar ik moet vertrouwen op mijn training'. Iets vergelijkbaars zei ook zijn maatje Abdi Nageeye over zijn voorbereiding. Zijn gebrek aan wedstrijdritme wist hij mentaal gemakkelijk om te draaien: 'Ik ben frisser dan iedereen die hier aan de start staat. Zo kan ik van een nadeel weer een voordeel maken.' Geen speld tussen te krijgen.

Bus gemist

Ondanks een matig voorjaar reisde Bashir Abdi af naar Parijs. Hij had zich natuurlijk al lang en breed geplaatst met zijn Europees record in Rotterdam 2023. De nacht voor de race sliep hij slecht. 'Ik heb de race in mijn bed wel tien keer gelopen. Ik maakte plannetjes, dacht na over de mogelijke scenario’s.' Wellicht dat het hem daarom ontbrak aan scherpte bij het vertrek, want Bashir Abdi stond op de verkeerde plek te wachten op zijn bus die hem van het hotel naar de start zou brengen. 'Toen ik het doorkreeg, vertrok net de laatste bus. Ik vroeg hem nog te stoppen, maar de protocollen zijn hier moeilijk. Als de busdeuren dicht gaan, mogen ze niet meer open.'

Naar de start rennen is natuurlijk ook geen slim idee wanneer je nog dik 42 kilometer voor de boeg hebt, dus Abdi nam een taxi. Dat ging nog niet vanzelf, want alle wegen waren al vanaf 2 uur voor de start afgesloten. Uiteindelijk bracht zijn chauffeur hem zo dicht mogelijk bij de start en heeft hij het laatste stuk gewandeld. Hij kwam zo'n anderhalf uur voor de start aan. Dat klinkt misschien als ruim op tijd, maar het koste hem toch flink wat tijd van zijn warming-up. 'Gelukkig voelde mijn lijf vrij soepel na die wandeling van de taxi naar de start.'

Supporters trekken Abdi erdoor

Goede warming-up of niet, om 8 uur klonk het startschot. De Belg zat de hele race van voren. Ook de pittige klimmetjes in het parcours verteerde hij goed. 'Ik had eigenlijk meer moeite met het afdalen omdat ik daar af en toe mijn coördinatie verloor.' Uiteindelijk trok het Belgische publiek hem er volgens hem zelf door. 'Ze stonden echt op de goede plek op de Belgian Hill. Ik had amper het idee dat ik omhoog liep door al die aanmoedigingen.' Waar de Nederlandse supporters op ongeveer 36 kilometer stonden, stonden de Belgen op de laatste zware klim richting het 30-kilometer punt.

Op dat punt was winnaar Tamirat Tola al vertrokken. Abdi zat in de achtervolgende groep en plaatste zijn beslissende aanval voor de tweede plek op ongeveer 38 kilometer. Zo pakte hij na een bronzen plak in Tokyo nu een zilveren medaille in Parijs. 'Ik ben blij dat ik van brons naar zilver heb kunnen opklimmen voor mijn land' vertelt Abdi die graag iets terug wil doen voor zijn 'adoptieland' België. 'Het was stressvol vanmorgen, maar misschien was dat beetje adrenaline achteraf gezien precies wat ik nodig had' analyseert de zilverenmedaillewinnaar. 'Ik ga er nu van genieten. Mijn familie is in de buurt, mijn vrouw en kinderen die ik acht weken niet zag door stages in het buitenland. Samen met hen en alle supporters ga ik het vieren. Elke medaille, maakt niet uit welk kleur, is een beloning die alle opofferingen waard maakt.'

Volg je Runner's World al op Instagram en Facebook?